1999: Τότε γεννήθηκε η ταινία που έμεινε γνωστή με τον τίτλο » Ιμαλάϊα» . Ο αυθεντικός 
της τίτλος «Himalaya – L’enfance d’un chef». Μια ταινία που κινείται ανάμεσα στον μύθο και στο ντοκυμανταίρ. Με ηθοποιούς, απλούς ανθρώπους του Νεπάλ, μη ηθοποιούς. Απλά που αναπαριστούν, μπρος στον κινηματογραφικό φακό, τις συνθήκες και τον τρόπο της αλήθειας της ζωής τους, καταπληκτικοί όμως ως ηθοποιοί….Μα μη θαρρείτε πως θα δείτε ντοκυμανταίρ. Ταινία είναι, κανονική!
Το αποτέλεσμα; Μια εκθαμβωτική ταινία, μια ταινία κάλλους! Πολυεπίπεδη! Μέσα από ένα εξουθενωτικό οδοιπορικό δυο ξεχωριστών καραβανιών των ορεσίβιων της φυλής των Dolpo ενός απομονωμένου χωριού στα 5.400 μέτρα των Ιμαλαϊων του Νεπάλ στα σύνορα με το Θιβέτ, του ενός υπό την αρχηγία του γέροντος αρχηγού του χωριού, και του άλλου υπό τον νεαρό άντρα που θα γίνει ο νέος αρχηγός στην διαδοχή από τον γέροντα, από τις κορυφές των Ιμαλαϊων των 5.400 μέτρων με γιακς φορτωμένα στάρι και με κατεύθυνση τις πεδιάδες του Νεπάλ με στόχο να ανταλλάξουν το στάρι με το πολύτιμο αλάτι, μέσα από αυτήν την πορεία ανθρώπων και ζωντανών αναμεσίς των χιονισμένων και κακοτράχηλων βουνών κι από δύσβατα μονοπάτια, εμείς που παρακολουθούμε την ταινία, γινόμαστε θεατές θαυμαστών πραγμάτων!
Με φόντο τα εκπληκτικής ομορφιάς τοπία των ορεινών του Νεπάλ, βλέπουμε τον ανθρώπινο αγώνα να υπερακοντίσει τις δυσκολίες της άγριας, πανέμορφης και θανατερής φύσης, να επιβιώσει.
Βλέπουμε το ανθρώπινο πνεύμα να ανυψώνεται, την ανθρωπιά και την στενότητα των σχέσεων των ανθρώπων που αναπτύσσονται μες από την αντιμετώπιση των κοινών κινδύνων, βλέπουμε τα πανάρχαια ήθη κι έθιμα, τα ιερά αυτών των ξεχασμένων από τον χρόνο αρχαίων φυλών πως βρίσκουν τον τόπο τους μες σε αυτόν τον χιονιά, μέσα σε αυτό το βασανιστικό οδοιπορικό, μες στην πραγματικότητα του σήμερα…. Ένα διαφορετικό αρχέγονο πολιτισμό πως είναι ζωντανός ως τις μέρες μας. Γοητευτικό!
Μια πανέμορφη ταινία, σε κάθε επίπεδό της!
Την ταινία την είδα τυχαία πριν κάμποσα χρόνια. Είχε ήδη ξεκινήσει και ξέμεινα να την παρακολουθώ μαγεμένη. Ούτε τον τίτλο της, δεν ήξερα. Τα έμαθα αυτά μετά στα χρόνια που ακολούθησαν, όταν και πάλι τυχαία μου έπεσε στα χέρια μου και την ξαναείδα με χαρά και όπως της έπρεπε.
Δεν είναι μια τυχαία ταινία. Είναι μια ταινία πολυβραβευμένη. Υποψήφια για το Όσκαρ καλύτερης ξένης ταινία του 1999, κέρδισε τα βραβεία César για την καλύτερη μουσική επένδυση (Bruno Coulais) και Καλύτερης Φωτογραφίας (Eric Guichard και Jean-Paul Meurisse ) και πληθώρα άλλων βραβείων σε διάφορα φεστιβάλ ανά τον κόσμο.
Ο σκηνοθέτης της, ντοκυμαντερίστας Eric Valli, βραβεύτηκε και τιμήθηκε γι’ αυτή την ταινία του. Και δίκαια.! Αν θεωρείτε το σινεμά, τέχνη, δείτε αυτή την ταινία. Κι όχι μοναχά για την ομορφιά των μαγευτικών τοπίων της μα και για την ομορφιά του ανθρώπινου πνεύματος..Τόσα θετικά μηνύματα εκπέμπει αυτό το film!! Θα σας δώσει από την ομορφιά του και θα νοιώσετε και σεις όμορφα.Θυμηθείτε με, σαν την δείτε, πως σας το λέω!
Συμβουλή μου για όσους θελήσουν να την δουν: Δείτε την ταινία στην αυθεντική της γλώσσα και όχι στην γαλλόφωνη version της! Και εννοείται, σε μεγάλη οθόνη!
Περιμένω τις εντυπώσεις σας!
Περιδιαβαίνοντας 