Ταξίδι στον χρόνο

    Τι λες, φίλε μου, για ένα «ταξίδι» στο χρόνο, πέρα από το ετήσιο και το καθημερινό, εκεί πού το χθες είναι και το σήμερα, το παρόν είναι και το αύριο, εκεί που η σιωπή απλώνεται αδιατάρακτη από κάθε ήχο, πιο δυνατή και από το πιο δυνατό ουρλιαχτό;

       Σε καλώ να ταξιδέψεις μαζί μου αναμεσίς των ωκεανών, στην αρχέγονη χώρα των Μάγια, εκεί στην απλωσιά ενός άφατου κόσμου, εκεί όπου η πυραμίδα του el castillo λούζεται από τον ήλιο του χθες και του σήμερα,  αναπαυμένη στον απόσκιο του  τέμπλου των πολεμιστών, με το θεριό του πολέμου να απομένει άφωνα να βρυχάται στον χρόνο  και στο φως.

       Ακούς την σιωπή;

      Νοιώθεις την απεραντοσύνη στο χώρο και στον χρόνο;

    Και εμείς εδώ, φίλε μου, στην καθημερινότητά μας, λέω, ας χαρούμε το φθαρτό, ας νοιώσουμε την ανάσα να ρέει μέσα μας, ας υπάρχουμε στον χρόνο με γνώμονα το άχρονο και ας ευγνωμονούμε εκείνους που πριν από μας, έφτιαξαν μεγέθη ορατά για να μας δείχνουν έστω και άθελά τους, το νόημα της ύπαρξής μας, και  πόσο ασήμαντα είναι αυτά που ξεχνιόμαστε στην καθημερινότητα μας και ονομάζουμε μέσα μας σημαντικά και μας πληγώνουν.

Υ.Γ Σκέψεις πάνω από μια εικόνα της πυραμίδας του Kukulcan (Quetzalcoatl) στην αρχαία πόλη των Μάγια( Mayan city of Chichén Itzá). Βεατρίκη