Για την ανεμώνη!

 

Καὶ στὴν Ἀκρόπολη, στὸ βράχο τὸν Ἱερὸ ἓν ἄνθος φύτρωσε μονάχο χλωρὸ χλωρό.Ἓν ἄνθος ὅμοιο μὲ ἀνεμώνη περαστική, ἀθώρητο σ᾿ ὅποιον σιμώνει στὰ ὕψη ἐκεῖ.Τὰ μάτια ἀνοίγοντ᾿ ἐκεῖ πέρα καθὼς βρεθοῦν, καὶ μὲ τὸν ξάστερον αἰθέρα σμίγουν, μεθοῦν.Ἐκεῖ θαμπώνουνε τὰ μάτια σκόρπια μπροστὰ καμένα λείψανα, κομμάτια λαχταριστά.Κ᾿ ἡ φαντασία ἀμέσως βλέπει ἡ μαγικὴ γυμνὴ καὶ δίχως καμιὰ σκέπη ἀπάνου ἐκεῖτὴν Ὀμορφιά, ποὺ τρισμεγάλη, παντοτεινή, μέσ᾿ ἀπ᾿ τὸ μάρμαρο προβάλλει καὶ δὲν πονεῖ.Καὶ κάθεται σὲ δόξας θρόνο, καὶ δὲ γελᾶ, δὲν κλαίει καὶ δὲν πλανᾶ καὶ μόνο φεγγοβολᾶ!

Καὶ στὴν Ἀκρόπολη, στὸ βράχο τὸν Ἱερὸ ξανοίγω τἄνθος τὸ μοναχὸ καὶ τὸ ρωτῶ: – Ἄνθος, ποὺ μοιάζεις μὲ ἀνεμώνη περαστική, ποιὰ μοίρα σ᾿ ἔρριξε ἐδῶ, μόνη καὶ φτωχική;Ἐδῶ ἀπὸ τἄστρα ἡ Τέχνη φτάνει, καὶ λάμπει ἡ γῆ, κ᾿ ἔπλασε ἡ Φύση ἐσὲ βοτάνι γιὰ μίαν αὐγή.Ἐδῶ δὲν ἔρχεται ἡ παρθένα ἡ γελαστὴ γιὰ νὰ σὲ κόψη καὶ μ᾿ ἐσένα νὰ στολιστῆ.Ἐδῶ μ᾿ εὐλάβεια καὶ τὸ ἀγέρι μόλις φυσᾶ ποτὲ σ᾿ ἐσὲ δὲν ἔχει φέρει λόγια χρυσά,γλυκὰ φιλιὰ ἀπὸ τὰ ταιράκια κι ἀπὸ Ὀμορφιὲς δὲν ἔχεις ἄλλα λουλουδάκια γιὰ συντροφιές.Ὁ Παρθενώνας μὲ φεγγάρι τὴ νύχτα ἐδῶ νικάει στὴ δόξα καὶ στὴ χάρη τὸν οὐρανό.Κ᾿ οἱ ἕξι ἀλύγιστες Παρθένες στέκουν κι αὐτὲς λαμπρόστηθες καὶ λαβωμένες καὶ λατρευτές.Κι ἀγάλματα, πέτρες, κολῶνες χωρὶς χαρὰ σκόρπια τὰ βλέπουν οἱ αἰῶνες καὶ παγερά.Σμίγουν ἐδῶ θεοὶ καὶ χρόνοι παλιοί, χρυσοί. Ἐδῶ, φτωχή, κρυφὴ ἀνεμώνη, τί θὲς ἐσύ; – Ένα υπέροχο ποίημα από τον ποιητή μας Κωστή Παλαμά

Καὶ στὴν Ἀκρόπολη, στὸ βράχο δειλὰ δειλὰ μὲ βλέπει τἄνθος τὸ μονάχο καὶ μοῦ μιλᾶ:- Ἐγὼ εἶμαι τἄνθος τὸ παρθένο καὶ τὸ κρυφὸ ἀπὸ τὸν κόσμο μακρυσμένο τὸ φῶς ρουφῶ.Κι ἀνθῶ καὶ χαίρομαι τὰ κάλλη ποὺ ἔχ᾿ ἡ ζωὴ μακριὰ ἀπ᾿ τὰ πλήθη κι ἀπ᾿ τὴ ζάλη κι ἀπ᾿ τὴ βοή.Κι ἀπὸ τοῦ κάμπου τἄνθη τἄλλα στέκω μακριά, δειλό, λογόζωο, μιὰ στάλα, μέσ᾿ στὴ σκιά.Μέσ᾿ στὴ σκιὰ ποὺ ρίχνει ἐμπρός μου μιὰ πέτρα ἁπλὴ ξεχνῶ τὴν ψεύτική του κόσμου φεγγοβολή.Κι ἀγνώριστο, κι ἀχνό, μιὰ στάλα, ζῶ ταιριαστὰ μὲ τὰ λαμπρά, μὲ τὰ μεγάλα, μὲ τἀκουστά.Γιατί στὸν κόσμο εἶναι ζευγάρι χαρὰ τοῦ νοῦ καὶ ἡ δόξα τοῦ τρανοῦ κ᾿ ἡ χάρη τοῦ ταπεινοῦ.Γιατί στὸν κόσμο – ἄκου καὶ τάλλο – καὶ στὸν καιρὸ δὲν εἶναι τίποτα μεγάλο, οὔτε μικρό.Γιατί σὰν τἄστρο φῶς ἀφίνει καὶ τὸ ξανθὸ τἄνθος, γιατί καὶ τἄστρο σβύνει σὰν τὸν ἀνθό. Κι ὁ Παρθενώνας φεγγοβόλος ποὺ ἐδῶ θωρῶ ἐρείπιον εἶναι, ἐρείπιον ὅλος λυπητερό. Ἐνῶ σ᾿ ἐμένα φτωχὰ νιάτα, διαβατικά, ὅλα εἶν᾿ ἀπείραχτα, δροσάτα, κι ἁρμονικά. Ἐγὼ εἶμαι τἄνθος ποὺ κρυμμένο, τρεμουλιαστό, μὲ δροσοδάκρυα ραντισμένο καὶ γελαστό, μέσα στὰ κάλλη, στὴ γαλήνη τὴ ζωντανὴ ποὺ ἡ Τέχνη ἁπλώνει καὶ ποὺ ἀφίνει παντοτεινή, σκορπίζω μίαν ἀνατριχίλα, μιὰ νέα ζωή, σά μου χαιδεύει τἀχνᾶ φύλλα αὔρας πνοή. Καὶ τὰ λιθάρια τἀκουσμένα καὶ τὰ παλιὰ νομίζεις παίρνουν κι ἀπὸ μένα φεγγοβολιά. Καὶ κοίτα! καθεμιὰ Καρυάτις ποὺ καρτερεῖ καὶ στέκει μὲ τὴν ὀμορφιά της τὴ λαμπερὴ καὶ τίποτε δὲν ἔχει πλάνο κι ἀνθρωπινό, μοῦ φανερώνει, πρὶν πεθάνω τὸν οὐρανό. Καὶ κοίτα! καθεμιὰ Καρυάτις γλυκὰ γλυκὰ θαρρῶ μὲ βλέπει στὰ ὄνειρά της τὰ μυστικά. Ἐδῶ στὴ δόξα τῶν αἰώνων, στὸ φῶς τοῦ νοῦ, ποὺ στέκεις ἡ Ὀμορφιὰ σὲ θρόνον, ἄστρο οὐρανοῦ, ἐδῶ στὴν ἔρμη ἀθανασία, εἶμαι ἡ καρδιά, ἡ νιοτ᾿ ἡ ἀγάπη κ᾿ ἡ θυσία, καὶ ἡ μυρουδιὰ κάποιας παράδεισος, μαζί σου μὲ δένει τί; τί ἄλλο ἀκόμα; – Εἶμαι ἡ ψυχή σου, Ποιητή!

 Για την ανεμώνη, λοιπόν, ο λόγος!

Το αγαπημένο μου, το ανεμολούλουδο!

• Είναι, ενδημικό φυτό, δηλ. ελληνικής καταγωγής με κόκκινα, κίτρινα, μπλε, μοβ ή και λευκά πέταλα. Ο «Άδωνις της Κυλλήνης» είναι μια σπάνια ανεμώνη με κίτρινα άνθη, που είχε εξαφανισθεί από την Ελληνική χλωρίδα εδώ και 130 χρόνια  και μόλις πριν λίγο καιρό εμφανίσθηκαν πάλι ελάχιστοι πληθυσμοί του είδους. Βλέπετε, οι «φιλέλληνες» ξένοι μας, φρόντισαν με επιμέλεια, να αφαιρέσουν τους τελευταίους τρεις αιώνες εκατοντάδες σπάνια φυτά από την γη μας για να πλουτίσουν τις δικές τους. Τώρα ..κάνουμε αγώνα να μας τα επιστρέψουν:

Adonis cyllenea, Άδωνις της Κυλλήνης

• Η ανεμώνη Adonis cyllenea είναι ένα από τις εκατοντάδες των σπάνιων φυτών που έχουν αφαιρεθεί από τις ελληνικές ορεινές πλευρές. Δίπλα στο Mt. Oligirtos υπήρξε ένα μη βοτανισμένο βουνό, το όρος Σαϊτας (Mt. Saitas).
• Το όρος Σαϊτας βρίσκεται σχεδόν στο ίδιο γεωγραφικό πλάτος με το Mt. Λάκκας. Στη θέση αυτή ο Γιώργος Σφήκας, ένας παθιασμένος φυσιοδίφης και φωτογράφος από την Αθήνα, είχε ανακαλύψει ξανά το έτος 1976 το Adonis cyllenea, το οποίο εθεωρείτο εξαφανισμένο από εκατονταετία και πλέον. Πολύ λίγα ήταν γνωστά για τη βοτανική σημασία του όρους Mt. Saitas. Ωστόσο, η τοποθεσία αυτή αποδείχτηκε καταπληκτική, καθώς πάνω από 100.000 ξεχωριστά είδη του Adonis cyllenea ανακαλύφθηκαν σε υψόμετρο περίπου 1400-1800μ. Αυτή η περιοχή κατέχει σίγουρα τον μεγαλύτερο πληθυσμό του Adonis cyllenea στην Ελλάδα.
• Αυτή η κίτρινη και μερικές φορές πορτοκαλί ανεμώνη από την Πελοπόννησο θεωρήθηκε ότι εξαφανίστηκε για 130 χρόνια πριν από αυτή τη μεγάλη ανακάλυψη, η οποία ήταν μια συναρπαστική στιγμή για σύγχρονους επιστήμονες, βοτανολόγους και φυσιοδίφες. Το Adonis cyllenea καλλιεργείται επίσης στους βοτανικούς κήπους της Κοπεγχάγης  (Δανίας) ή του Γκέτεμποργκ (Σουηδίας), όπου μπορεί να βρεθεί στο τμήμα της ελληνικής χλωρίδας μεταξύ δεκάδων άλλων εγχώριων ελληνικών φυτών. (Από την  Αγγλόφωνη Βικιπαίδεια)
• Τ’ όνομα της ανεμώνης, αρχαιοελληνικό, το πήρε από τον άνεμο, γιαυτό λέγεται αλλιώς και  ανεμολούλουδο, επειδή ο άνεμος είναι αυτός που βοηθάει τα μπουμπούκια της να ανθίσουν αλλά είναι και αυτός που σκορπίζει τα πέταλα της σε κάθε του φύσημα.
• Κατά την Μυθολογία, λένε, η Ανεμώνη ήταν μια όμορφη Νύμφη, ακόλουθος της Χλωρίδας θεάς της βλάστησης, που όμως ερωτεύτηκε τον άνεμο Ζέφυρο, σύζυγο της θεάς. Η Χλωρίδα, όμως, όταν κατάλαβε τον έρωτα της Ανεμώνης, την έδιωξε, και η Ανεμώνη  πέθανε από τη θλίψη της.
  Η Θεά Αφροδίτη, όμως, την συμπόνεσε, την μεταμόρφωσε σε λουλούδι που να ξαναγυρίζει κάθε χρόνο στη ζωή.
• Ένας άλλος μύθος, λέει, πως η ανεμώνη γεννήθηκε από τα δάκρυα της Αφροδίτης για τον χαμό του αγαπημένου της  Ἄδωνι,. Λένε.. «πως η θεά έχυσε τόσο δάκρυα όσες σταγόνες αίμα κύλησαν από την πληγή του Άδωνη. Από κάθε δάκρυ γεννιόταν μια ανεμώνη, ενώ από κάθε ρανίδα αίματος φύτρωνε ένα τριαντάφυλλο» .

• Ο ποιητής Βίωνας (325-267 π.Χ), σύγχρονος του Θεόκριτου, γράφοντας το μοιρολόϊ «ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΔΩΝΗ» αναφέρει για την γέννηση της ανεμώνης:

«….Η Αφροδίτη με τα μαλλιά της ξέπλεκα στους λόγγους τριγυρνάει,
μαυροντυμένη, ξέζωστη, ξυπόλυτη· ως διαβαίνει,
τη σκίζουνε και το θεϊκό τής πίνουν αίμα οι βάτοι·
γοερά θρηνώντας, λαγκαδιές περνά, και τον Ασσύριον
άντρα της κράζει, τ᾽ όνομά του λέει και ξαναλέει..

Τον ώριον άντρα και μαζί τα θεία της χάνει κάλλη.
Αχ όσο ζούσε ο Άδωνης, ήταν ωραία η Κύπρη·
χάθηκε αυτός, μαράθηκε μαζί του κι η ομορφιά της.
«Μαύρε Άδωνη» λεν τα δεντρά, «μαύρη Κυθέρεια» τα όρη·
κλαιν για της Κύπρης τον καημό, κλαιν όλα τα ποτάμια,
και για τον Άδωνη οι πηγές στα όρη δάκρυα χύνουν,
και τ᾽ άνθη από τον πόνο τους σκουραίνουν, η Κυθήρη
παντού σε σιάδια και βουνά λέει θλιβερό τραγούδι:
«Μαύρη Κυθέρεια, χάθηκε, αχ, ο Άδωνης ο ωραίος.»
Κ η Ηχώ αντιβούιξε: «Χάθηκε, αχ, ο Άδωνης ο ωραίος.»
Ποιός για τον πικρό έρωτα δε θα ᾽κλαιγε της Κύπρης;..

«Όσο αίμα χύνει ο Άδωνις, τόσα η Παφία δάκρυα·
κι όπως στο χώμα πέφτουνε, λουλούδια γίνονται όλα.
Απ᾽ το αίμα ρόδο φύτρωσε, απ᾽ τα δάκρυα η ανεμώνη.
Θρηνώ τον Άδωνη: «Έσβησε, αχ, ο Άδωνης ο ωραίος.»..

•  Η ανεμώνη, λένε, για όσους πιστεύουν στα αστρολογικά, ανήκει στο ζώδιο του Τοξότη,
•  Σαν λουλούδι, λεν’, η ανεμώνη, συμβολίζει την απάρνηση, την προσδοκία, την εγκατάλειψη.

       ‘Άρα, προσέχτε σαν προσφέρετε ανεμώνες: είναι σαν να λέτε σ’ εκείνον ή σ’ εκείνη που τις προσφέρετε: μην με εγκαταλείπεις, μην μ’ αρνείσαι..

• Ως βότανο, έμαθα, η Pulsatilla (αλλιώς ανεμώνη ή ανεμολούλουδο) φημίζεται, και για τις φαρμακευτικές της ιδιότητες, είναι δε, ένα από τα πιο συχνότερα χρησιμοποιούμενα στην Ομοιοπαθητική Ιατρική, φάρμακα για την θεραπεία διάφορων γυναικείων και ανδρικών προβλημάτων. Το φάρμακο που προέρχεται από την ανεμώνη ονομάστηκε Pulsatilla nigricans και είναι πολυχρηστικό. Ενεργεί για την Υγεία, την Προστασία, την Θεραπεία πολλών σωματικών μα και ψυχικών ασθενειών και διαταραχών. Σύμβολο υγείας είναι!Δείτε ειδικότερα :
• https://www.britishhomeopathic.org/charity/how-we-can-help/articles/homeopathic-medicines/p/a-closer-look-at-pulsatilla/
• Η εικόνα, μάλιστα, της ανεμώνης ήταν ένα από τα 27 φυτικά μοτίβα που αποτυπώνονταν σε αρχαία νομίσματα από τον 6ο π.Χ αιώνα έως και την ρωμαϊκή εποχή.
• Στην εικόνα της επικεφαλίδας μου είναι ο ζωγραφικός πίνακας του 1899 με τον τίτλο » the Awakening of Adonis» του John William Waterhouse. 
• Οι δυο φωτογραφίες με τις μωβ ανεμώνες στο κείμενό μου, είναι φωτογραφημένες από τον φίλο μου , τον Γιώργη Παπαδόπουλο

Δεν ξέρω αν η ταπεινή, ευαίσθητη, ανεμοφευγάτη ανεμώνη είναι σύμβολο εγκατάλειψης από την μια, υγείας από την άλλη,για μένα όμως τούτο το μπουκέτο από ανεμώνες και νεραγκούλες, είναι σύμβολο ομορφιάς!  Γιαυτό. δώρο από μένα, για σας!