Το 2008 ξημέρωσε.
Στην αυγή του κιόλας, αλλού γιορτάζανε τον ερχομό του με δοξασίες και λειτουργίες, με χορούς κυκλοτερείς και άλλους, με πολύχρωμα μπαλόνια και λαμπιόνια, με αγκαλιές χαράς και φιλιά και, αλλού ούτε που τον πήρανε χαμπάρι χορεύοντας χορούς πολεμικούς, με τις βόμβες και τα πολυβόλα να αστραποβολάνε στολίζοντας το ξημέρωμά του, με το αιματένιο κόκκινο να ραίνει τον ορίζοντα, την πείνα και τον πόνο να στέκονται φρουροί του.
«Ω! αυτός ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας», που’ λεγε και ο ποιητής.
Για όλους εμάς που ζούμε σε τόπο ειρηνικό, προστατευμένο, πούχουμε ή μπορούμε εν δυνάμει να’ χουμε τα τραπέζια μας ντυμένα, την φιλία, την αγάπη και την γειτονία μέσα και έξω από την πόρτα μας, ας τον διαφυλάξουμε και τούτη την χρονιά γιαυτήν και τις άλλες χρονιές, όπως μπορούμε και όσο μπορούμε.
Και, λέω, ας στείλουμε κομμάτι από την ελπίδα μας και την προσοχή μας εκεί, όπου αλλού, άλλοι,σαν όλους εμάς, δεν έχουνε την τύχη αυτή.
Καλή χρονιά σ’ όλους!
Περιδιαβαίνοντας 