Για την Δήμητρα

Την συνάντησα τυχαία χθες το πρωί. Σήκωσα την ματιά μου και συνάντησα τα δικά της μάτια, τα μάτια της Δήμητρας.

Είχα να την δω μερικά χρόνια.

Της χαμογέλασα χαιρετώντας της και την περίμενα καθώς ήδη ερχόταν προς το μέρος μου από την απέναντι πλευρά του δρόμου. Εκείνη με κοίταζε σταθερά με εκείνα τα μεγάλα της καστανά μάτια, τα γερμένα στις άκρες. Μου χαμογέλασε και εκείνη. ‘Άλλαξε το χαμόγελό της, σκέφθηκα ξαφνιασμένη. Μια γκριμάτσα του παλιού ανοιχτού χαμόγελου που ήξερα. Γιατί, αναρωτήθηκα σιωπηλά

Αγκάλιασα με την ματιά μου την λιγνή μικροκαμωμένη φιγούρα της, ντυμένη κομψά όπως πάντα. Μετά, είδα το μαύρο μπαστουνάκι στο δεξί της χέρι. Στηριζόταν σε αυτό και με κινήσεις ταλαντευόμενες ερχόταν προς το μέρος μου αργά, πολύ αργά, βήμα προς βήμα. Κινήθηκα προς το μέρος της. Εκείνη ανέβηκε μόνη το πεζοδρόμιο. Στάθηκε αντίκρυ μου.

Καλημερίσαμε η μια την άλλη. Αστραπές οι μνήμες από τα παλιά. Κοίταξα το πρόσωπό της. Σταθερό το βλέμμα της στο δικό μου.Ευθύ. Ηξερα πιά γιατί το χαμόγελο δεν ήταν εκείνο που ήξερα. Σα νάχανε παγώσει οι μύες γύρω από το στόμα. Θυμήθηκα

Προχώρησε η μια αρρώστεια, σκέφθηκα.

Εδειξα με το βλέμμα μου το μπαστουνάκι. Αυτό, την ρώτησα ήσυχα, από την αρρώστεια;

– Ναι, μου απάντησε. Ανάλαφρος ο τόνος  της φωνής της.

– Ω, το έχω τώρα από τον Δεκέμβρη. Το’ μαθα ήδη.

Σιώπησα και την κοίταξα

Εκείνη αντιγύρισε την ματιά μου με σταθερότητα.

Και μετά, την άκουσα να μου λέει ήσυχα χωρίς ίχνος πρόκλησης στο τόνο της φωνής.

– Συνεχίζω, ξέρεις. Δεν θα κλειστώ στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού. Δεν το θέλω αυτό, δεν το μπορώ. Όχι! Βγαίνω έξω, βαδίζω με αυτό. Στέκομαι, περπατώ!

Υποκλίνομαι σε εσένα , της απάντησα

Με κοίταζε

Και μετά μου είπε:

-Τι άλλο να κάνω;

-Μπορώ να κάνω και αλλιώς; Πες μου, μπορώ;

Της χαμογέλασα. Δίκηο έχεις, της είπα

Αποχαιρετισθήκαμε, είχε να κάνει δουλειές

Την ακολούθησα με τα μάτια να απομακρύνεται βήμα βήμα.

Η Δήμητρα, η μικρή λιλιπούτεια Δήμητρα

Η Μεγάλη Δήμητρα, η αγωνίστρια, η μαχήτρια

Πόσο περήφανη ένοιωσα για κείνη! Την θαύμασα

Αχ αυτή η κοπέλλα!! Πόση δύναμη, πόσο κουράγιο! Πόση ψυχή!

Ναι, θα μπορούσε να είχε κάνει αλλιώς. Θα μπορούσε να έχει παραιτηθεί, να κλειστεί στους τοίχους του σπιτιού και να περιμένει…Το έχουνε κάνει άλλοι, το κάνουνε άλλοι, για πολύ πιο ασήμαντους λόγους, που στα μάτια τους φαντάζουν τρομακτικοί.

Μα εκείνη, η μεγάλη ψυχή επέλεξε αλλιώς. Στάθηκε όρθια και είπε στον εαυτόν της πρώτα και σ’ όλους εμάς, ύστερα: Εγώ Συνεχίζω!

Βλέπετε, στην νεαρά μικροκαμωμένη Δήμητρα πέσανε δυο «τυχηρά» λαχεία. Δύο βαρειές αρρώστειες. Η μια, λέγεται σκλήρυνση κατά πλάκας. Είχα ακούσει γιαυτήν, πριν μάθω πως έπασχε η Δήμητρα από αυτή. Και η άλλη, η άλλη, λέγεται σκληροδερμία, την πρωτάκουσα γνωρίζοντας την Δήμητρα.

-Α βρε Δήμητρα μεγάλη, με το γκροτέτσκο χαμόγελό σου στην ζωή!

Νάσαι καλά αστέρι μου! Ο Θεός να σου δίνει κουράγιο.

Και εγώ, από τα χαμηλά, μαζί σου με όλο το σεβασμό και την αγάπη μου!