Καμμιά δεν αγάπησα όπως αυτήν..

Το τραγούδι του Μακρινού Έρωτα

Αυτή δεν ήταν, ανάμεσα σ’ όλες, η πιο όμορφη

αλλά μου έδωσε τον πιο βαθύ και παράφορο έρωτα.

Άλλες με αγάπησαν περισσότερο· και, χωρίς αμφιβολία,

καμιά δεν αγάπησα όπως αυτήν.

 

Ίσως ήταν επειδή την αγάπησα από μακριά,

σαν ένα αστέρι απ’ το παράθυρό μου…

Και το αστέρι που λάμπει πιο μακριά

μας φαίνεται πως έχει περισσότερες λάμψεις.

 

Είχα τον έρωτα της σαν ένα πράγμα αλλουνού

σαν μια παραλία κάθε φορά πιο μόνη,

που κρατούσε απ’ το κύμα αποκλειστικά

ένα νότισμα του αλατιού πάνω στην άμμο.

 

Βρισκόταν στην αγκαλιά μου χωρίς να είναι δική μου,

σαν το νερό σε μια διψασμένη κανάτα,

σαν ένα άρωμα που ‘φευγε με τον άνεμο

και που επέστρεφε με τον άνεμο πάλι.

 

Με διατρυπούσε η ανικανοποίητη δίψα της

σαν ένα αλέτρι στο λιβάδι,

ανοίγοντας στη φευγαλέα σχισμή της

την ευτυχισμένη ελπίδα της συγκομιδής.

 

Αυτή ήταν το προσιτό στο απρόσιτο,

αλλά γέμιζε όλο το κενό,

όπως ο άνεμος στα πανιά του καραβιού,

όπως το φως στο σπασμένο καθρέφτη.

.

 Γι αυτό σκέφτομαι ακόμη εκείνη τη γυναίκα,

αυτή που μου έδωσε τον πιο βαθύ και παράφορο έρωτα…

Ποτέ δεν ήταν δική μου. Δεν ήταν η πιο όμορφη.

Άλλες με αγάπησαν περισσότερο… Και, χωρίς αμφιβολία,

καμιά δεν αγάπησα όπως εκείνη.

José Angel Buesa (1910-1992)

      Για κείνους που ερωτεύονται το «άπιαστο» Άραγε, νάναι πολλοί, νάναι λίγοι, να ‘μαστε αναμεσίς τους ή όχι;