Αλέξης Μινωτής και Γιάννης Ρίτσος

 11/11/1990: Την Ρωμιοσύνη μην την κλαίς..

 

               

 Δύο μεγάλοι,

 Δύο σπουδαίοι άνθρωποι

  Άνθρωποι  και οι δύο

των γραμμάτων και των Τεχνών.

Θεατράνθρωπος κορυφαίος ο ένας,

ποιητής μέγας ο άλλος.

«Ιερά τέρατα» στους χώρους τους και οι δύο!

       Δύο μεγάλα ονόματα στην μικρή μας χώρα.

            Και οι δύο, τιμητές της!

            Στις 11 Νοεμβρίου 1990 μας «φύγανε’ και οι δύο. Και αφήσανε πίσω τους μεγάλο κενό.

            Και η Ελλάδα μας έγινε, με το χαμό τους, πιο μικρή. Πιο φτωχή.

            Στις 11/11/1990 έμελλε να  ‘ναι η  Ημέρα που και για τους δυό τους σήμανε το φτάσιμο στον «πηγαιμό» τους. Εύχομαι, να είχαν βρει ο καθείς τους, την «Ιθάκη του»

           Ο Αλέξης Μινωτής ( η Μινωτάκης όπως ήτανε το πραγματικό του επώνυμο) γεννήθηκε στα Χανιά  στις 8-8-1898. Ήταν ένας διεθνούς φήμης  κορυφαίος Ηθοποιός του κλασσικού Θεάτρου μα και ένας  εξαιρετικός σκηνοθέτης. Οι ερμηνείες του στους βασικούς ρόλους  των αρχαιοελληνικών ή και άλλων κλασσικών θεατρικών έργων , όπως πχ, του  Οιδίποδα επί Κολωνώ, του Οιδίποδα τυράννου, ή και των σαιξπηρικών «Βασιλιά Ληρ» , » Μάκβεθ» , και ιδίως του «Άμλετ»,  όπως και σε άλλους πρωταγωνιστικούς ρόλους σύγχρονων θεατρικών έργων, ήταν, καθώς όλοι όσοι τις είδαν, έτσι παραδέχτηκαν,  εκπληκτική .

           Χρημάτισε καλλιτεχνικός και Γενικός διευθυντής του Εθνικού μας Θεάτρου. Το 1989, ήταν η τελευταία φορά που  ο Αλέξης Μινωτής εμφανίστηκε ως ηθοποιός στο Εθνικό Θέατρο στο έργο «Η θυσία του Αβραάμ»

         Ως σκηνοθέτης, μάλιστα,  της θεατρικής παράστασης της «Μήδειας» που σκηνοθέτησε το 1961  και παρουσίασε στο Θέατρο της Επιδαύρου το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς, με πρωταγωνίστρια την αλησμόνητη Μαρία Κάλλας, έμεινε ως τα σήμερα αξεπέραστη. Έτσι, λένε, όλοι όσοι την είδαν. Στην φωτογραφία στα αριστερά, απεικονίζεται ο Μινωτής με την Κάλλας στην παράσταση της «Μήδεια»στην Επίδαυρο το καλοκαίρι του 1961.

        Ήταν σύντροφος στην ζωή με την ιέρεια του θεάτρου και του κινηματογράφου, την Μεγάλη

ηθοποιό Κατίνα Παξινού, με την οποία και απεικονίζεται στις φωτογραφίες που είναι στα δεξιά.         

  Ο Γιάννης Ρίτσος, ήταν και είναι ο ποιητής μας. Γέννημα της Μονεμβασιάς την Πρωτομαγιά του 1909. Ένας από κείνους που σφράγισαν με την ποίησή τους τούτον τον τόπο. Ο ποιητής της Ρωμιοσύνης, ο  ποιητής των αγώνων για την λευτεριά και ο ποιητής του έρωτα, είναι κείνος που το 1956 τιμήθηκε με το πρώτο κρατικό βραβείο ΄ποίησης για την ¨Σονάτα του Σεληνόφωτος», είναι εκείνος που το 1968 προτάθηκε για το βραβείο Νόμπελ, εκείνος που το 1977 τιμήθηκε με το βραβείο Λένιν για την Ειρήνη, είναι εκείνος που έγραψε τόσα πολλά, τόσα υπέροχα ποιήματα μα και θεατρικά έργα, και θαυμάσιες μεταφράσεις άλλων ποιητών..Είναι τόσα πολλά..

           Λέω, λοιπόν, αντί να πω άλλα, ας παραθέσω ένα video με ένα μέρος από την Σονάτα του Σεληνόφωτος, όπου ο ίδιος ο ποιητής απαγγέλλει:

    Σημ:   Δυό λόγια , μοναχά, και από μένα είναι αυτά, για αυτούς τους μεγάλους ανθρώπους,  που αν και «φύγαν» πριν δεκαοχτώ χρόνια σα σήμερα, είναι ακόμη εδώ.  Ως ελάχιστο φόρο τιμής σ’αυτούς με  ετίμησαν ως Ελληνες και γιαυτό που ήσαν.