Χαρά Θεού αυτό το ξημέρωμα!

       Ο μονότονος ήχος της βροχής καθώς  οι σταγόνες της πέφτανε χορεύοντας πάνω στα τζάμια της παραθύρας, ήταν εκείνος που συντρόφευσε το ξύπνημά μου, σήμερα.

          Ακούμπησα το βλέμμα μου στα ρυάκια που ροβόλαγαν άηχα στα τζάμια. Πάντα, απ’ όσο με θυμάμαι, απολάμβανα να κοιτάζω με τις ώρες τούτα τα σχέδια του νερού.

           Ο ουρανός πισωθέ τους,  σα κάπως να’χανε από το χλωμό αχνογαλαζό του. Σηκώθηκα και άνοιξα το παράθυρο. Πέρα τα βουνά χάνονταν μες στο άσπρο τ’ ουρανού. Ασπρο στο άσπρο!! Ενα ευχάριστο αναζωογονητικό κρύο αγέρι ώρμησε μες στο δωμάτιο! Είχε άρωμα χιονιά!

           Ανάσανα τον αέρα μέχρις που χόρτασα. Και μετά κίνησα να φτειάξω τον μυρωδάτο τον καφέ. Γιόμισα την κούπα ως απάνω, οι φουσκάλες αντιφέγγιζαν ενα σωρό τα χρώματα τα γύρω. Ενώ φχαριστιόμουνα την ζέστη της αχνιστής κούπας στις φούχτες μου, βγήκα στην βεράντα να πω τις καλημέρες μου!

       Το καναρίνι μου έκανε χαρούλες, τα αγριοπερίστερα κοιμόσαντε ακόμη κάτω από το τραπέζι, προφυλαγμένα. Ακροπατώντας να μην ταράξω τον ύπνο τους πέρασα πιό πέρα. Ούτε που κουνηθήκανε.

        Παράδεισος οι τριανταφυλλιές, πλουμισμένες στα ρόδα τους χαίρονταν τις  σταγόνες της βροχής τις απαλές, και αυτές καμπυλώνανε ατάραχες πάνω στο βελούδο των πετάλων τους. Οι Ροζ, οι κίτρινες, οι βασιλικιές οι  κόκκινες, οι αχνορόδινες τριανταφυλλιές μου, λες και είχανε κάνει συμφωνία ποια θα με πρωτοτραβήξει προς το μέρος της!!

         Και κείνη η μοσχοβολιά τους  πόσο ωραία ενωνότανε με εκείνη του ξανανιωμένου βασιλικού. Το ποτισμένο χώμα από την νυχτερινή βροχή ευωδίαζε και πιό πέρα η ματιά μου αγκάλιασε την θάλασσα με κάδρο τα βαθυπράσινα πλατύφυλλα.

        Μα τι εκπληκτικό βαθυμπλέ ήτανε τούτο π’ αντίκρυσα σήμερα! Την χαζεύω κάθε φορά σα πέφτει ο ήλιος πάνω της, σαν δύει ή ανατέλλει πάνωθέ της στο πέρας του οριζοντα, σαν ζωγραφίζεται στις κορφές της με τ’ασπρα της..μα ιδιαίτερα την χαίρομαι κάθε φορά που ο ουρανός είναι χλωμός, που ο ήλιος έχει χαθεί πάνω από τα σύγνεφα.

       Τότε είναι που εγώ γοητεύομαι από το βαθυμπλέ της. Απλώνεται μπροστά μου υπέροχη και μεγαλειώδης! Πανώρια! Κι η ματιά μου φτάνει ολοκάθαρα μέχρι πέρα στα καμπύλα της.   

        Μα να που σήμερα, εκείνη σαν νάρθε πιό σιμά μου με κείνη τη μυρωδιά της αρμύρας της. Να και που ενωθήκανε οι μυρωδιές του αέρα της με τ’αρώματα των τριαντάφυλλων και του βασιλικού. Πόση ομορφιά!

   Κι αυτός ο καφές πόσο ωραία μοσχοβολάει!.Χάρμα! Βγήκα σχεδόν χορεύοντας στο ψιλόβροχο να πάρω πάνω μου λίγες από τις σταλαματιές της, ενόσω τον έπινα ζεστό ακόμη. 

        Η πόλη κοιμότανε ακόμη.  Ωραία μέρα, ξημέρωσε σήμερα!  Χαρά Θεού!

       

             Καλή μέρα σε όλους σας!!!! 

   

         Με ένα ρόδο αγάπης νάναι!