Η Κλέφτρα

   Μια φωτογραφία, λένε, χίλιες λέξεις. Και έρχομαι να προσθέσω..και άλλες τόσες σκέψεις!

      Ξέμεινα να χαζεύω αυτή την εικόνα! Την άπλα, την ερημιά και το φως της. Το ποτάμι να ρέει βασιλόπρεπο αναμεσίς των βουνών, να χάνεται με φιδίσιους ελιγμούς στο πέρα, τις ελατοσειρές να φτάνουνε πυκνές στα ριζά των όχθων του, αγνάντεψα τον βαρύσκιωτο ουρανό, εκείνη την όαση την βαθυμπλέ πάνω του.. Αναρωτήθηκα..πως νάτανε ο τόπος, αν λουζότανε στον ήλιο;

      ‘Έψαξα για μια έστω ηλιαχτίδα..Μα όχι.., δεν είδα..δεν υπάρχει. Φως άσπρο..χλωμό μα..σκοτάδι που υποχωρεί..τα χρώματα, όμως, τόσο γλυκά της γης! Σαν τι ώρα νάτανε αυτή η κλεμμένη στιγμή στον χρόνο; Πρωί ίσως..Νάτανε αργά την Άνοιξη, η εποχή; Οι βουνοκορφές κρατάν’ ακόμη τα χιόνια και όλο το γύρω τους καταπράσινο.. Και κείνα τα μικρά μενεξεδιά αγριολούλουδα στην άκρη του χωματόδρομου; Καλοκαίρι θάναι. Μοιάζει νάναι τόσο ψηλά αυτός ο τόπος!  Μοιάζει τόσο μακρινός..στην άκρη του πουθενά.

       Χμ! Και αυτός ο χωματόδρομος..να πηγαίνει πιό πέρα από κείνα τα μικρά σπιτάκια; ‘Η να τελειώνει εκεί; Για δες, σκέφθηκα που πήγανε οι άνθρωποι να φτειάξουνε το σπίτι τους!  Δυο, τρία σπιτάκια στην άκρη του πουθενά, στην σκιάδα του ελατόδασους , στο γόνυ του μονοπατιού..μισοκρυμμένα, για προστασία από το κρύο, μάλλον. Και αυτές οι στέγες τους..Να, του ενός σα νάχει πάνω της στρώμα από χορτάρι κιτρινιασμένο από τον αέρα και τον χιονιά….Τα τζάκια τους δεν καπνίζουνε..αλλιώς κάτι από τον καπνό τους θα χνώτιζε στα έλατα..’Αδεια νάναι τα σπίτια; Κι οι ανθρώποι που;

        Και αν ήτανε να φτειάξω ένα σπίτι εκεί, άραγε που θα τόφτειχανα; Εκεί, όπου και τ’άλλα; Η αλλού και που; Θα μ’αρεσε νάβλεπα την απλωσιά γύρω μου και να μύριζα..! Ω και πως να μυρίζει άραγε ο αέρας στον τόπο εκεί;  Ανάριος νάναι; Κι η γής;.Πως ναν’ το άρωμα μιας τέτοιας γής;

        Ω, μα, τι σκέφτομαι!  θα ήθελα, στ’ αλήθεια,  να μένω εκεί; ‘Η να ήμουν, κάλλιο, μια απλή περαστική, μια κλέφτρα, μόνο, της εικόνας στην ώρα του χρόνου και του τόπου, σαν πως κάνω και τώρα;