SOS! Ενα αλλιώτικο μωρό!

Το βλέπετε στην εικόνα, το μωρό κουκουβαγιόπουλο;

Ε! Φαντασθείτε το, ακόμη πιο μικρούλι, μ΄ολόλευκο τρίχωμα,  με τα μάτια κλειστά ακόμη. Ένα μικρό μικρό μωράκι!

Αυτό το μωράκι βρέθηκε να με περιμένει σήμερα στο σπίτι το απόγευμα!  Κι έπαθα ταραχή!

Μου το φέρανε οι γονείς μου. Το βρήκανε στο χτήμα μας, μοναχό να κλαίει κάτω από τον ήλιο..Ψάξανε, μου είπανε, μια γύρα να βρούνε την μάνα του, την φωλιά της μα..εις μάτην.. Η ώρα πέρναγε… Δεν ξέρανε τι να κάνουνε, δεν μπορούσανε και να το αφήσουνε κεί- θα τότρωγε κανα φίδι- μου το φέρανε- το λοιπόν- πεσκέσι..

Μάλιστα!! Το βάλανε σε ένα μικρό καλαθάκι που το σκεπάσανε κιόλας με ένα πανί και μου τ’αποθέσανε στο τραπέζι. Που να φανταζόμουνα τί ήτανε μες στο σκεπασμένο καλάθι!

‘Οταν ανύποπτη, σήκωσα το πανί και τόδα, έβαλα φωνή μεγάλη! .. Ξανάριξα μια ματιά.. Το αναγνώρισα. Κείνο μαζεύτηκε πιό πολύ.. Ζει! σκέφθηκα μ’ανακούφιση! Ησύχασα.. Εμαθα και το ιστορικό ..Και ξέμεινα να το κοιτάζω και να αναρωτιέμαι τι να το κάνω

Να το δώσω κάπου και που;

Να το κρατήσω, μέχρι να μεγαλώσει να το πάω να τ’αφήσω στον παλιό περιστερώνα στο χτήμα;;

Πως να το κρατήσω στην ζωή; Ένα μωρό μωρό που δεν έχει ανοίξει ακόμη τα μάτια; Υπάρχει ελπίς;;

Να το δώ ν’αργοπεθαίνει; Χριστέ μου

Μπας και ξέρετε σείς κάτι; Εκπέμπω σήμα βοηθείας!!

Κείνο που έκανα είναι να το δώσω νερό με μια οδοντογλυφίδα.. Σκέφθηκα θάτανε διψασμένο..΄Σα να ήπιε..Ναι

Μετά, μούρθε μια ιδέα και έβρασα έν αυγό- μελάτο. Ετσι βάλθηκα τ’απόγιομα να ταίζω το κουκουβαγιόπουλο βουτώντας την οδοντογλυφίδα μες το κρόκο και από κεί  στο ράμφος του μωρού..

Και δεν τ’ άνοιγε το ρημάδι..το στόμα του. Ούτε να το πιάσω, να του τ’ανοίξω δεν μπορεσα.. Εβαλε φωνή, θα το πόνεσα..Τόσο μικρό. Μετά, όμως, σαν να του άρεσε..Εμαθα και εγώ λίγο καλύτερα το πως..Κάτι έφαγε.. Μένει να γυρίσω το βράδυ, να δώ τι γίνεται

Πείτε μου και σείς!!

Ξέρετε κάτι;

Υπάρχει ελπίς;;;