Μεταξύ πρώτου και δεύτερου ορόφου

 

Ήταν πρωί.

Εργάσιμη η ημέρα. Ζεστή.

Κόσμος πολύς και οχλοβοή στο κέντρο της πόλης

Μπήκα στην παλιά πολυκατοικία και κάλεσα το ασανσέρ με σκοπό να ανέβω στον δεύτερο όροφο. Μαζί μου και μετά από μένα μπήκε ένας νεαρός. Το ασανσέρ πολύ μικρό. Χώραγε, δεν χώραγε τρεις ανθρώπους

Ήμουν προς το βάθος του με το πρόσωπο κατά την είσοδό του, ο νεαρός στα πλάγια και μπροστά μου στο όριο με την πόρτα όταν και ενόσω αυτή έκλεινε, ένας άντρας απέξω την κράτησε μισανοίγοντάς την βιαστικά.

– Να μπω κι εγώ; ρώτησε απευθυνόμενος στον νεαρό ακριβώς απέναντί του

Εκείνος έκαμψε το κορμό του ακουμπώντας την πλάτη του στα πλάγια του θαλάμου, έκανε να μιλήσει, σώπασε, σαν να προσπάθησε να κάνει  ένα νεύμα με το κεφάλι του, τ’ άφησε και  τελικά το έσκυψε. Έμεινε έτσι.Τα πόδια του δεν είχανε ακόμη κινηθεί.

Στράφηκα ευθύς και είπα στον άντρα που κρατούσε την πόρτα μισάνοιχτη και τον κοίταζε περιμένοντας

– Καλύτερα όχι. Δεν χωράμε και με σας. Του χαμογέλασα. Λίγη υπομονή!Περιμένετε και ανεβείτε μετά. Καλημέρα σας!

Ο άντρας ανταπέδωσε το χαμόγελο συγκατανεύοντας, αντικαλημέρισε, έκλεισε την πόρτα και το ασανσέρ άρχισε να ανεβαίνει.

Ο νεαρός δίπλα μου, παρέμενε με σκυμμένο το κεφάλι, στην ίδια θέση ακίνητος.

Θάτανε μεταξύ του πρώτου και του δευτέρου λίγα δευτερόλεπτα πριν σταματήσει στον δεύτερο κι ενώ ήδη είχα αρχίσει να κινούμαι προς την έξοδο, σαν το άκουσα.

– Ευχαριστώ

Ένας  ψίθυρος από κείνον, ήτανε

Ξαφνιάστηκα. Γύρισα και τον κοίταξα ενώ άπλωνα το χέρι μου κι έσπρωχνα την πόρτα ν’ανοίξει στον δεύτερο.

Δεν με κοίταζε, παρέμενε με σκυμμένο το κεφάλι στην ίδια στάση. Το κορμί μαζεμένο. Θάτανε στα δεκαοχτώ του, καστανά σπαστά μαλλιά, ψηλός, λεπτός.

Τον ρώτησα χαμηλόφωνα

-Είναι που δεν μπορούσατε να πείτε οχι, έτσι;

Ανασήκωσε το κεφάλι του και με κοίταξε.

Τα μάτια του με έψαχναν. Τόσο δύσκολο σου ήτανε κείνο το οχι, σκεφτόμουνα

-Ναι, μου απάντησε

Πόσα πολλά σ’εκείνη την έκφρασή του..Πόσα πολλά..

Τον αγκάλιασα με τα μάτια, του χαμογέλασα και του είπα

-Καλά.. Ελα μου, καλημέρα τώρα!

Μου χαμογελασε κι εκείνος.
-Καλημέρα, μου ανταπάντησε.

Κι η πόρτα του ασανσέρ έκλεισε πίσω μου.

‘Έχει περάσει καιρός από τότε, από κείνο το πρωινό. Κι έρχονται στιγμές, να, σαν και τώρα, τις ώρες της ησυχίας, που  τις ξαναφέρνω στον νου μου κείνες τις λίγες στιγμές που μοιράστηκα με κείνο το αγόρι.

Ξαναφέρνω στην μνήμη μου τα μάτια του, σαν μουλεγε το ναι

Παραδοχή..ανακούφιση; Χαρά, γιατί το μοιραζότανε το μυστικό του; Που το είχα αντιληφθεί;Πόσα πολλά ήσαν σε εκείνα τα μάτια του εκείνη την στιγμή!

Μετά, τα ερωτήματα, να πλανιώνται

Σαν τι να είναι εκείνο που έκανε ένα νεαρό άντρα να μην μπορεί να πει ένα απλό όχι; Σε κάτι τόσο απλό σαν εκείνο το συμβάν εκείνου του πρωινού;  Και σ’ έναν άγνωστό του, κιόλας;

Και καλά, αυτό ήτανε απλό, μικρό..Σε κάτι, όμως, πιο σύνθετο, πιο δύσκολο, με πιο βαρειές συνέπειες από ένα στρίμωγμα στο θάλαμο ενός ασανσέρ για λίγα λεπτά της ώρας;

Τι;

Σαν ποιοί μπορεί νάναι οι λόγοι που κάνουν έναν άνθρωπο να μην μπορεί να αρνηθεί κάτι που δεν θέλει; Που να μην μπορεί να πεί ΟΧΙ;

Τι μπορεί ναναι κείνο, ποια νάναι εκείνα τα αίτια που αναγκάζουν έναν άνθρωπο να υφίσταται κάτι παρά την θέλησή του κι ενώ έχει το δικαίωμα επιλογής στο να μην το υποστεί; Γιατί να μην μπορεί να πει ΟΧΙ;