Φυσάει ένας αέρας που σαρώνει

Φυσάει ένας αέρας που σαρώνει Ενθύμια παλιά και φυλαχτά Οι ήρωες το σκάνε απ’ την οθόνη Ξυλάρμενοι τραβάνε στ’ ανοιχτά . – Που μας πηγαίνει αυτό το τρεχαντήρι; – Δεν ξέρω, γέμισέ μου το ποτήρι. Τα μάρμαρα στο φως αντιφεγγίζουν . – Σε ποιο ταξίδι σ’ έχω ξαναδεί; Τυφλά πουλιά το τζάμι μου ραμφίζουν Το πλένει στα φανάρια ένα παιδί . Κι ένας τελάλης σ’ έρημη πλατεία Τριάντα χρόνια ψάχνει την αιτία . Στους δρόμους καβαλάρηδες καλπάζουν Και κυνηγούν τ’ αδέσποτα σκυλιά Και οι νοικοκυραίοι που τρομάζουν Ξορκίζουν μ’ αγιασμό το Σατανά . Κι ένας τελάλης σ’ έρημη πλατεία Τριάντα χρόνια ψάχνει την αιτία . Στους δρόμους καβαλάρηδες καλπάζουν Και κυνηγούν τ’ αδέσποτα σκυλιά Και οι νοικοκυραίοι που τρομάζουν Ξορκίζουν μ’ αγιασμό το Σατανά . Δεν είναι δω Βαλκάνια σου το ‘πα Εδώ είναι παίξε γέλασε και σώπα . Φυσάει ένας αέρας που σαρώνει Μα εγώ μ’ ένα τραγούδι αλλοτινό . Στου κόσμου το λιοπύρι και το χιόνι Αγύριστο κεφάλι θα γυρνώ – Στα χέρια σου αφήνω το τιμόνι

Κι η πιο μεγάλη νύχτα ξημερώνει…

Κι ένας τελάλης σ’ έρημη πλατεία

Τριάντα χρόνια ψάχνει την αιτία…

Για κάθε Έλληνα! Που το ακούει το τραγούδι και νοιώθει στην ψυχή του τι σημαίνει..

Και, για κείνον τον Ελληνα που κατοικεί σε τούτη την χώρα, το  νοιώθει γιατί

το ζει κιόλας..