‘Aρωμα αλμύρας

“Βρέχει  τη νύχτα”

Κι έτσι έρχεται στον νου μου εκείνος ο μύθος
του βουνίσιου που δεν είχε δει ποτέ του θάλασσα
και που μια μέρα άνοιξε την πόρτα του
και δεν αντίκρισε τίποτε άλλο παρά μόνο ωκεανό-

ο δρόμος για το χωριό και το χωριό χαμένα,
ούτε καν ένα μονοπάτι ή ένα λιβαδάκι
μόνο η θάλασσα να γλείφει το λιθόστρωτο
καλώντας τον σαν πλήθος χέρια που γνέφουν.

Υπάρχει βέβαια, σ’ αυτή την ιστορία, ένα ψεγάδι,
ένα ψεγάδι όχι ανυπόστατων διαστάσεων.
Αλλά μερικές φορές ξυπνώ σ’ ένα υπνοδωμάτιο
μετά που έχεις φύγει, από άρωμα αλμύρας,

και σταγόνες θαλασσόνερου στα σανίδια˙

ακούγοντας τον παφλασμό των έξω-πραγμάτων να μπαίνει μέσα

-που σίγουρα θα έπαυε
αν ποτέ αποτολμούσα ν’ ανοίξω την πόρτα
και να βαδίσω πάνω σε ό,τι ίσως είναι νερό.

Ενα ποίημα του Matthew Hollis

μτφρ.: Χρύσα Φραγκιαδάκη

Πηγές:

Τοπεριοδικό Poema,η φωτογραφία είναι τουmrzdicarlo, το video της LonelyMoonRise , η μουσική επένδυσή του είναι του Karunesh (heart chacra medidation) και η δικιά μου, μια παρουσία μες στην απουσία της..

Το ποίημα του Βρετανού ποιητή Μάθιου Χόλλις (Matthew Hollis) “’It Rains During the Night» (Βρέχει την νύχτα) προέρχεται από την ποιητική του συλλογή “Ground Water” (έκδοση Bloodaxe Books 2004). Στο πρωτότυπο, το ποίημα έχει ως εξής:

It Rains during the Night

So I am reminded of that tale
of the hill man who’ d never seen sea
and how one day he opened his door
to look out on nothing but ocean_

the road to the village and the village gone,
nothing so much as a path or a lawn
just the sea lapping the flagstone
waving him in like so many cupped hands.

There is in this story, of course, a flaw,
a flaw of not insubstantial demands.
But sometimes I wake in a nightroom
after you’ ve gone, to a perfume of salt,

seawater beading the boards- listening to the lap
of out-things getting in_which surely would stop
if ever I would venture to open the door
and step out on the might-be of water.