Μονόλογος

 

Βράδυ Παρασκευής και εξω βρέχει ακόμη. Σταθερή, ακατάπαυστη η ροή  της.. Συνοδεύει τις ώρες ησυχίας μου, κάδρο  γινόμενη  της σιωπής..     Τέτοιες είναι οι ώρες τούτες. Μου είχαν λείψει τις τελευταίες μέρες. Δεν ήταν όμως, ο χρόνος τους.        Οταν είναι ναρθεί ο χρόνος ο κατάλληλος γιαυτές, τον αναγνωρίζω. Ετσι γίνεται. Να, πως σαν τώρα. Και εγώ του παραχωρώ τον χώρο, τότε.       Είναι οι ώρες, οι μετά από συνεχή κίνηση, οι μετά από τον θόρυβο τον πολύ εκείνων που πέρασαν, των όσων πολυποίκιλλων έχω δεχθεί, των όσων έχω δεί κι ακούσει κι αντιληφθεί όλες αυτές τις μέρες που προηγήθηκαν.      Τέτοιες ώρες είναι που κατακάθονται μέσα μου όλα όσα έγουν γενεί, τέτοιες π’ αφομοιώνω εκείνα που’ναι να κρατήσω, πετάω άλλα που βρίσκω περιττά.. Χωρίς καν να σκέφτομαι πάνω σε όλα αυτά. Είναι το μόνο που δεν κάνω. Τα αδειάζω από τον νού..Τα αφήνω να γίνονται, όπως είναι να γενούν .. Και εγώ μένω ελεύθερη από όλα αυτά και κάνω ο,τι άλλο.     Τέτοιες είναι αυτές οι ώρες, απλωτές πάνω από τα πράγματα και τον χρόνο που έχουν γενεί.Για να μπορέσουν αυτά να φανούν και να τα ιδώ στο όλον τους. Τους δίνω λοιπόν τον χώρο που χρειάζονται.Αυτές αποφασίζουν γιαυτόν.     Χρόνος και εκκαθάρισμα, αναγκαίο για μένα..Κατασταλάζουν πράγματα μετά απ’αυτές τις ώρες. Η ματιά τότε γίνεται καθάρια, η σκέψη σφαιρική πάνω απ’αυτά, οι αποφάσεις ώριμες, είναι  έτοιμες. Σαν να έχουν παρθεί από μόνες τους φαίνονται μετά.. Οχι, κι οτι είναι έτσι.