Κυριακάτικο απόγιομα της βροχής..

Βρέχει, βρέχει…

Τούτη η Κυριακή του Μάρτη, ξημέρωσε μουντή, γκρίζα με κρύο και βροχή αντάμα της.

Η πόλη άδεια κι οι σταγόνες της βροχής να σπρώχονται από τον αέρα πάνω στα τζάμια..Κάπου στο μαυρισμένο ουρανό οι αστραπές φτιάχνουν άσπρου τεθλασμένες.Κι ύστερα η βροντή ακολουθεί στο βάθος..

Οι ήχοι της βροχής γίνονται πιό δυνατοί..όλο και πιό δυνατοί..

κι οι εικόνες μες στην σιωπή τούτου του απογέματος ρέουν με τον ρυθμό της και ηχούν και γίνονται όλο και πιό δυνατές στον νού μου..

Αγαπημένες εικόνες φευγαλέες κείνων που αγάπησα και φύγαν..

Να, δυο ολοστρόγγυλες σταγόνες της πως λαμποκοπούν διαμαντένιες πριν τρέξουν νερένιες πάνω στο τζάμι, σαν κείνα τα δάκρυα που σκούπιζα με τα δάχτυλά μου να χαθούν πάνω στο προσωπάκι το όμορφο της Νικολέττας μου ενόσω αγκάλιαζα τα ολόφωτα τα μάτια της ..Ολόδιες είναι..Κύλισαν ήδη..και η Νικολέττα μου έχει φύγει από καιρό..

Να, το ανεμοβρόχι πως σπρώχνει με βιά τα πρασινόφυλλα να αλληλοδέρνονται..σαν ν’ ακούω το σύρσιμο αναμεσίς των φύλλων κι ευθύς ο αχός από το βολόδερμα της ιτιάς της κλαίουσας  πάνω στην στέγη του ερημικού του εξοχικού έρχεται ευθύς και με κατακλύζει..Τι κεραυνοί κείνη την άγρια την νύχτα…Τι άνεμος, τι μπόρα ήταν εκείνη…κι η κλαίουσα να σέρνει με βιά τα κλαριά της πάνω στην στέγη..Είχα ξυπνήσει θυμάμαι, μες στην νύχτα..Κι ήταν η μπόρα και το άγριο το πλατάγισμα των κλαριών της κλαίουσας πάνω από την στέγη το πρώτο που είχα ακούσει..Κι ύστερα την βροντή του κεραυνού κι αναμεσίς το αλύχτισμα της Τάρας, του θυλικού του λυκόσκυλου ..Κλαίει η Τάρα; θυμάμαι, είχα αναρωτηθεί..Αγωνία..Τι να συνέβαινε;; Η Τάρα ούρλιαζε κλαίγοντας, ματακούω σαν τότε τα νύχια της  πως να γρατζουνάν την πόρτα..Θυμάμαι είχα σηκωθεί κι είχα ανοίξει να δω..Εξω πνιχτό σκοτάδι κι η Τάρα στο κατώφλι να ουρλιάζει κλαίγοντας και να με καλεί..

Θυμάμαι, έτσι καθώς ήμουν με την νυχτικιά μ’ενα πρόχειρο ρούχο που’ βαλα σκέπαστρο στην κεφαλή κι ενα φακό στο χέρι να βγαίνω ευθύς έξω στο σκοτάδι να την ακολουθώ..Τα πόδια μου να τσαλαβουτάν στα νερά και εκείνη να με φωνάζει να βιαστώ περισσότερο..

Θυμάμαι, σαν τώρα, πως στέκομαι πίσω από το βρεγμένο το θολό το τζάμι και κοιτάζω εντός, πως με είχε οδηγήσει η Τάρα σε ένα πρόχειρο κατάλυμα στην άκρη την γωνία του χτήματος..Εκεί, είχε σταθεί τότε μες στα νερά που’ χαν πλημμυρίσει την γης  ενα γύρω από το ξεχειλο του αύλακα, είχε χώσει την μουσούδα της μέσα τους και κάτι έψαχνε…Είχα ανάψει, θυμάμαι τότε τον φακό να δώ και την ρώταγα ..τι ψάχνεις Τάρα;

Κι έψαχνα κι εγώ να να δω τι..μες στα νερά..κάτω από την μπόρα, μες στο σκοτάδι 

Τότε τα είδα..τα μωρά της τα νιογέννητα..Τα είχε γεννήσει η Τάρα κείνη την νύχτα την άγρια και κείνα πνίγονταν ανήμπορα κουβαράκια μεσ’τα νερά..

Κι ήσαν πολλά..Πήρα μια σακκούλα που βρήκα κεί γύρω, θυμάμαι, κι έβαλα το πρώτο που βούτηξα μες από τα νερά, μέσα της..Η Τάρα με κοίταξε παραξενεμένη- σαν τώρα εχω το βλέμμα της  πως με κοίταξε-κι ευθύς μετά μες στην σιωπή κι οι δυο μας να ποστιάζουμε τα μωρά μες στην σακούλα, εγώ με το ένα χέρι κι εκείνη με το στόμα της παίρνοντάς τα..ενα ένα και προσθέτοντάς τα μες στην σακούλα.. Κι ύστερα να τρέχουμε μες στην πλημμύρα, κάτω από την μπόρα ίσα για το σπίτι..

Είχα ανάψει, θυμάμαι, την σόμπα- δεν προλάβαινα να στήσω το τζάκι..Απλωσα μια κουβέρτα κάτω στο δάπεδο κι έβαλα τα μωρά πάνω της..δίπλα στην σόμπα..Εκείνη η Τάρα, πήρε την κουβέρτα με το στόμα και την γύρισε πάνω στα μωρά της..Τά έπαιρνε μετά και τα έγλυφε ενα προς ενα και τα κοντιανε προς την σόμπα ..όσο εγώ άναβα και το τζάκι..

Ολη η νύχτα πέρασε έτσι..να βλέπω την Τάρα πως ανάσταινε τα μωρά της, ενώ τα κλαριά της κλαιουσας βουρλίζονταν πάνω στην στέγη..

Και το μπόρεσε η Τάρα..Ταφερε πίσω στην ζωή, για δευτερη φορά μες στην ίδια νύχτα..

Πιάνω τον εαυτόν μου να χαμογελά στις θύμισες..Η κλαίουσα δεν υπάρχει πια. Την κόψαν’ από καιρό, χωρίς καν να μου το πούνε..Έκλαιγα με μαύρο δάκρυ για το χαμό της..

Η Τάρα έχει φύγει από κοντά μας, καιρό τώρα..Μείναν τα παιδιά της πίσω ως ότου μας τα δηλητηρίασαν μια μέρα κάποιοι που δεν μάθαμε ποτέ ποιοί ήταν..Αυτό δεν μπορώ να το κουβεντιάσω ούτε τώρα..

Εξω, η βροχή σαν να κόπασε..Κάπου η Νικολέττα  μου χαμογελά..Κι η νύχτα  απλώνεται για μια ακόμη βραδυά.

Αύριο ξημερώνει η Δευτέρα. Η νέα μέρα.

Κάποιοι φύγαν, κάποιοι έρχονται κι η ζωή κυλάει σαν τις σταγόνες της βροχής που κυλάν’ κι αφού η βροχή έχει πάψει..σαν πως τα δάκρυα.. με καίνε ήδη..

Καλή σας νύχτα!