Βελονιά στο κέντημα

 

   Πάνε χρόνια από τότε.. Ήταν  ένα πρωινό μιας λιόλουστης Ιουλιάτικης μέρας, θυμάμαι, που η νεαρή μητέρα ήρθε με το μικρό της γιο, να με δει.
Ενοχλούμαι σαν φέρνουν τα παιδιά μαζί τους όταν έρχονται να τα πούμε..Είναι που τα παιδιά ακούν’ και είναι και πράγματα που δεν πρέπει να ακούνε.
Σε τέτοιες περιπτώσεις, αποφεύγω και αποτρέπω κάθε συνομιλία πάνω σε όποια, σχετικά με το ζήτημά τους, θέματα, περιορίζοντας την συνάντηση σε μια απλή, κατά το δυνατόν, κοινωνική συναναστροφή
Δεν ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα το παιδί της. Ένα μικρό χαριτωμένο αγοράκι περίπου στα πέντε με έξι του χρόνια..Το είχα ξαναδεί στο σπίτι του κάμποσο καιρό πριν από κείνο το πρωινό, σ’εκείνο το πάρτι στον κήπο που είχα προσκληθεί από την μητέρα του.. Ένα παιδί, αεικίνητο, προκλητικά φασαριόζικο, έξυπνο, πολύ έξυπνο παιδί..αυτό θυμόμουν για κείνο..Αυτό και μετά κάτι άλλο, ανεπαίσθητο και φευγαλέο, κάτι που μου ‘φερνε στον νου πρωτοφτερούγισμα νεοσσού, κάτι που δεν μπορούσα να προσδιορίσω.
Η μάνα βλέποντας οτι δεν είχα σκοπό να προχωρήσω σε οποιαδήποτε συζήτηση σε σχέση με το θέμα της, μου ζήτησε την άδεια, πριν φύγει, να πάει στην τουαλέτα.
Ετσι, εγώ ξέμεινα με τον μικρό. Δεν ασχολήθηκα μαζί του καθόλου, να πω. Παρίστανα πως ήμουν απασχολημένη στο να γράφω κάτι, περιμένοντάς την να επιστρέψει. Ο μικρός περιεργαζόταν τον χώρο και εξερευνούσε πιάνοντας και ανοιγοκλείνοντας με περιέργεια, τα διάφορα κουτάκια που είχα γύρω μου .. Δεν τον σταμάτησα, άλλωστε είχα πει από τα πριν στην μάνα του, στον χρόνο που αυτή ήταν ακόμη στο δωμάτιο, πως δεν με ενοχλούσε το παιδί να πειράξει ο,τι ήθελε.  Ελεύθερος πως ήταν από μένα, είχα συμπληρώσει κοιτάζοντας το παιδί, σαν του είχε κάνει για πολλαπλή φορά την σύσταση του «μη» .. Και ο τόπος είχε ησυχία.
Ως εκείνη την στιγμή που στην προσπάθεια του μικρού να ανοίξει ένα υπέροχο χρυσοποίκιλτο κουτί που μου ‘χαν φέρει δώρο από την Αραβία, του ξέφυγε αναπηδώντας από τα χεράκια του κι άνοιξε στον αέρα πριν πέσει μετά αδειανό στο χαλί. Το περιεχόμενό του γιομάτο από πάμπολλα μικρούλικα τοσοδούλικα χαρτάκια- ουρίτσες τις λέμε κι είναι τα  αποκόμματα από ασφαλιστικά ένσημα- τινάχτηκε ψηλά και τα χαρτάκια άρχισαν να στροβιλίζονται στον αέρα, πριν πέσουν μετά και αυτά διάχυτα πάνω στο χαλί..
Με ρώτησαν πολλές φορές τις επόμενες ημέρες οι γονείς του παιδιού, τι συνέβη τότε, από κείνη την στιγμή και μετά, ανάμεσα σε μένα και στο παιδί.. Είναι που έψαχναν, μου είπαν, κι αυτοί μα και οι γιατροί του παιδιού- να τους πω, να βρουν την μαγική στιγμή. Την στιγμή της μαγικής λέξης- κλειδί- που είχα πει στο παιδί.

    Ποιά, με ρωτούσαν, ήταν η λέξη-κλειδί; Τι είχε συμβεί ανάμεσα σε μένα και το παιδί μετά που πέσαν τα χαρτάκια; Τι ακριβώς του είχα πει, από κείνη την στιγμή και μετά, του παιδιού; Πότε ακριβώς ήταν ήταν που εκείνο μου πρωτομίλησε; Ποια ήταν η πρώτη λέξη που μου είπε;

Μα, εγώ δεν τα θυμόμουν ακριβώς όλα όσα ειπώθηκαν στην κουβέντα που είχα μετά με το παιδί, για να τους δώσω την απάντηση που ποθούσαν… Ήταν για μένα, βλέπετε, τα όσα ακολούθησαν μετά, στον χρόνον εκείνον που ήμουν μοναχή με το παιδί, κάτι το συνηθισμένο, το φυσιολογικό… Πως και από που να ξέρω τότε, το πόσος ιδιαίτερος, το πόσο σημαντικός ήταν για το παιδί, εκείνος ο συγκεκριμένος χρόνος της ώρας που πέρασε μαζί μου;  

      Ήταν, άλλωστε τόσες πολλές οι στιγμές εκείνες,του χρόνου, οι του μετά..Τόσες πολλές, όσες ίσως και οι πριν, εκείνες που είχαν προηγηθεί κάμποσες ημέρες νωρίτερα, τότε που είχα πρωτογνωρισθεί με το παιδί, σαν είμασταν οι δυο πάλι μονάχοι μας, μες στην κουζίνα του σπιτιού του, ενώ έξω, στον κήπο,  γινόταν το πάρτι..
Κι είναι οι στιγμές μεταξύ των ανθρώπων αυτές που υφαίνουν μια σχέση, σαν βελονιά η κάθε μια τους σε ένα κέντημα. Μοναδική κι ανεπανάληπτη. Ποιά να ήταν η μαγική στιγμή απ’ όλες εκείνες τις πολλές; Ποιες νάταν εκείνες οι άλλες στιγμές που φέραν’ εκείνη την μια μοναδική μαγική στιγμή της λέξης-κλειδί;..Δεν ξέρω ακόμη να δώσω την απάντηση. Ούτε αν υπάρχει τέτοια..Ίσως, απλά ήταν η ώρα να γενεί και έγινε.Απλά!
Κι όπως τις ανέσυρα όλες τους από την μνήμη μου, μαζί με τις στιγμές του μετά, για αυτές μοναχά- χωρίς τις άλλες τις πριν -που μου ζήτησαν οι γονείς του να τους πω, δηλαδή για κείνα που μιλήθηκαν και γίναν’ αναμεταξύ εμένα και του παιδιού αφότου έφυγε η μάνα του από το δωμάτιο, έτσι και τα γράφω τώρα.

Ενόσω, λοιπόν, τα χαρτάκια τα τοσουδούλικα αιωρούνταν πριν καταλήξουν στο έδαφος, θυμάμαι, κοίταξα το παιδί και με μια ανάλαφρη κίνηση του ‘κανα νόημα, δείχνοντας με την ματιά μου προς την αιώρησή τους, για να απολαύσουμε μαζί το θέαμα. Ήταν, βλέπετε, πολύχρωμα και τόσο χαριτωμένα τα τοσοδούλικα όπως στροβιλίζονταν ελαφρά στον αέρα κι έπειτα πόσο απαλά έπεφτε το καθένα τους μετά κάτω ..Σαν σε χορό.. Κι ενώ τα κοίταζα και τα χαιρόμουν καλούσα και το παιδί να τα δει πόσο όμορφα τα πολύχρωμα που χορεύανε. Κι εκείνο, το παιδί έμεινε να κοιτάζει εμένα..Κι ήταν έκπληκτο.
Όταν τέλειωσε αυτό, θυμάμαι, τότε ήταν που σηκώθηκα, τα είδα απλωμένα καταγής νάναι και χαμογελώντας ακόμη απευθύνθηκα στο παιδί που ακίνητο είχε μείνει και με κοίταγε κατάματα. Του είπα για να ησυχάσει, πως δεν πείραζε που πέσαν τα χαρτάκια από το κουτί, άλλως τε ήταν τόσο όμορφα καθώς πέφταν’, μα του ζήτησα συνάμα να τα μαζέψει και ενώ έσκυβα ήδη πάνω στο χαλί του συμπλήρωσα πως θα τον βοηθούσα και εγώ, για να τα ξαναβάλουμε πίσω στο κουτί.
Θυμάμαι, του είχα πει πως αυτό έπρεπε να γίνει γιατί αυτά τα χαρτάκια δεν ήταν απλά χαρτάκια, πως ήταν πολύτιμα για μένα, δηλαδή πως είχαν αξία και ήταν σημαντικά για μένα. Γιαυτό και έπρεπε να τα ξαναβάλουμε εκεί που ήσαν.
Ο μικρός συγκατένευσε και γονάτισε όπως και εγώ, κι αρχίσαμε να τα μαζεύουμε ένα ένα και να τα βάζουμε πίσω στο κουτί.. Στον χρόνο εκείνο, ξεκίνησα να εξηγώ στο παιδί ποια ήταν η πολυτιμότητά τους, τι εννοούσα όταν του είχα πει οτι αυτά τα αποκόμματα είχαν αξία, δηλαδή, το τι σήμαιναν οι λέξεις «χαρτάκια» ή οι «ουρίτσες» σε σχέση με το τι στην πραγματικότητα συμβόλιζαν.
Ο μικρός με άκουγε με ενδιαφέρον- κοιτάζοντάς με κείνα τα τόσο εκφραστικά μάτια του και κάποια στιγμή, θυμάμαι, με ρώτησε τι σήμαινε η λέξη «γεροντάκι» που είχα χρησιμοποιήσει πάνω στην προσπάθειά μου να του εξηγήσω την σημασία των ενσήμων για την σύνταξη, της οποίας όμως την έννοια, είχα παραβλέψει να του εξηγήσω, σε αντίθεση με τις άλλες λέξεις που είχα πριν χρησιμοποιήσει, θεωρώντας εσφαλμένα πως την γνώριζε ήδη. Του εξήγησα τότε ντύνοντας μες από τον λόγο, την λέξη και τις άλλες τις παρόμοιες με αυτήν, με εικόνες και χρώματα και ήχους, όπως είχα κάνει και με άλλες πριν, για να καταλάβει. Έπειτα, ο μικρός με ρώταγε διευκρινιστικά, εγώ απάνταγα, εκείνος συμπλήρωνε..
Κάπως έτσι, δηλαδή, τόφερε ή ώρα και οι στιγμές που κουβεντιάζαμε – εγώ και το παιδί- πάνω στον όμορφο μαγικό κόσμο των λέξεων, των εικόνων τους ή και την σημασίας τους, ενώ ταυτόχρονα μαζεύαμε ένα προς ένα τα χαρτάκια, καθισμένοι πια και οι δυό μας οκλαδόν στο χαλί..

Τότε ήταν που άκουσα κάτι σαν γδούπο και ένα περίεργο πνιχτό ήχο από την μεριά του μπάνιου..
Ανησύχησα και λέγοντας στο παιδί οτι πήγαινα να πιω ένα ποτήρι νερό, κατευθύνθηκα στο μπάνιο και αχνοχύπησα την πόρτα του ρωτώντας ψιθυριστά την μάνα του, αν συμβαίνει κάτι..
Άκουσα ένα πνιχτό ήχο και αργάνοιξα την πόρτα. Εκείνη ήταν μισοπεσμένη πάνω στο αναποδογυρισμένο σκαμπώ, τα μάτια της κόκκινα από τα δάκρυα που έτρεχαν και με πόση ένταση με έβλεπαν! Κι είχε, είχε μια πετσέτα χωμένη μες στο στόμα της που την κράταγε και με τα δυό της χέρια πάνω του σφιχτά..Μου ‘κανε ένα βεβιασμένο νόημα με το ένα της χέρι να μπω και να κλείσω πίσω μου την πόρτα. Να μην ακούσει το παιδί.
-Τον άκουσα! σαν να μου είπε, μόλις την έκλεισα, ενώ κράταγε ακόμη την πετσέτα μισοχωμένη στο στόμα της.
Χάζεψα! Δεν καταλάβαινα τι μου έλεγε..Της είπα να βγάλει την πετσέτα. Αρνιόταν κλαίγοντας..Της την αφαίρεσα εγώ..
– Τον άκουσα! μου επανέλαβε χαμηλόφωνα. Ήρθα να μπω μέσα. Σας άκουσα! Κουβεντιάζατε, μου είπε! Ο γιός μου, σου μίλαγε.!!! Τον άκουσα! Ο γιός μου, μιλάει!!
-Ναι, και βέβαια μιλάει..της είπα, προσπαθώντας να καταλάβω
-Δεν μίλαγε πριν, τώρα μιλάει – μου τόνισε
– Μα όχι, της είπα ζαλισμένη..Και από πριν μίλαγε..

-Τι μου λες τώρα; Την ρώτησα αμέσως μετά,  εντελώς ξαφνιασμένη
– Δεν πρέπει να ακούσει, δεν πρέπει να ακούσει.. μου έλεγε, ενώ έκλαιγε με λυγμούς που τους έπνιγε στην πετσέτα….
– Είπαν οι γιατροί, όταν είναι και γίνει, όταν αποφασίσει και θελήσει να μιλήσει, τότε να φερθούμε όλοι απολύτως φυσιολογικά, σαν να μην έχει συμβεί, σαν να μην έχει συμβεί..Πρόσεχε!!!Δεν πρέπει να καταλάβει, συνέχισε πνίγοντας τον λυγμό  και τις λέξεις με την πετσέτα.
-Δηλαδή, την ρώτησα, μου λες, οτι ο γιός σου δεν είχε ξαναμιλήσει ως αυτήν την στιγμή πριν από τώρα στο δωμάτιο; Ποτέ πριν;
Μου το επιβεβαίωσε, παρακαλώντας με να γυρίσω στο δωμάτιο και να του φερθώ φυσιολογικά αφήνοντάς της χρόνον να συνέλθει..

Έκλεισα πίσω μου την πόρτα του μπάνιου, καταζαλισμένη. Εγώ δεν είχα καν καταλάβει πως το παιδί δεν μίλαγε… Τι στο καλό συνέβαινε; Μα, συλλογιόμουν, εγώ είχα ξαναμιλήσει με το παιδί, είχα κάνει διάλογο μαζί του τότε, πριν μερικές ημέρες, στην κουζίνα…

Ξανάφερα την εικόνα εκείνη στην σκέψη μου.. Εκείνες τις στιγμές που με αφήκαν με την αίσθηση την φευγαλέα του φτερουγίσματος, σαν να πέταγε ήταν το παιδί καθώς έφευγε από κει αφήνοντάς με μόνη μου.. Α όχι, δεν θυμόμουν καλά.. Δεν είχε χρειαστεί τότε, να μιλήσουμε με λόγια.. Ναι, αυτό ήταν το ακριβές.. Είχα καταφύγει στην κουζίνα τότε, ήταν που καναν’ τόσο θόρυβο οι δικοί του στον κήπο, μίλαγαν πολύ και για να μιλάνε μόνο, χωρίς να λένε στην ουσία τίποτε και συνάμα το ίδιο το παιδί έκανε εξ επίτηδες φασαρία, προσπαθώντας μάταια να τραβήξει την προσοχή μου επειδή, το είχα  αγνοήσει… Κι ήταν πολύ όλο αυτό για μένα.. .. Ένοιωσα κουρασμένη.. Και, στην κουζίνα είχε ησυχία ..Εκεί και κρύφτηκα, να πάρω ανάσα..

Έτσι, ήμουν στις σιωπές μου τότε, που με βρήκε εκεί το παιδί.. Γιαυτό και δεν είχαμε μιλήσει μεταξύ μας με τα λόγια αλλά αλλιώς.. Πίστευα οτι το παιδί είχε καταλάβει- δεν ξέρω το πως- τον λόγο που ήμουν εκεί, κρυμμένη. Μου είχε, μάλιστα, προσφέρει και πορτοκαλάδα, ως ο οικοδεσπότης. Τον ευχαρίστησα με λόγια. Και, κείνος, ο οικοδεσπότης, αμέσως μου γύρισε την πλάτη και έφυγε, χωρίς να πει λέξη. Πετώντας..Γύρισε μοναχά την ματιά του μια στιγμή πάνω μου, πριν χαθεί στην στροφή, και με κοίταξε.. Παράξενη η ματιά του.. Κάτι μου’ λεγε, μα δεν ήξερα το τι..

Θυμήθηκα, είχα ενοχληθεί τότε από την αγένειά του αυτή.. Κι είχα πει στον εαυτόν μου..-Να θυμηθώ την άλλη φορά που θα τον ιδώ να του βάλω δύσκολα- βαρίδια- στα φτερά του, να μην μπορεί να πετάξει και να σταθεί να με αντιμετωπίσει.. Ακούς εκεί να φύγει χωρίς να μου πει λέξη ενώ θέλει να είναι οικοδεσπότης. Ή κακομαθημένο θα είναι ή οικοδεσπότης. Δεν μπορεί να είναι και τα  δυο..
Μα, δεν είχα ποσώς υποψιασθεί πως το παιδί αυτό δεν μίλαγε!! Αυτά είχαν γίνει τότε στην κουζίνα..

    Προχώρησα και μπήκα σιωπηλή πια στο δωμάτιο όπου είχα αφήσει τον μικρό και κάθισα όπως πριν μαζί του .. Κι ούτε που θυμάμαι τι με ρώταγε εκείνος και τι και αν απάνταγα εγώ.
Η μάνα του εμφανίστηκε μετά από λίγο.. Ήταν γελαστή και πόσο άνετη έδειχνε!! Κάτι ρώτησε, εγώ δεν είχα κουράγιο να μιλήσω, έκανα νόημα στο παιδί και εκείνο ήταν που ανέλαβε κι της έδωσε την απάντηση. Αμέσως μετά, εκείνη το πήρε από το χέρι, λέγοντας οτι ήταν η ώρα να φύγουν, κι εγώ που τους ξεπροβόδισα σιωπηλή…
Και, αυτό ήταν!
Ναι, αυτό είχε συμβεί τότε. Ένας κόσμος χρόνιας σιωπής καταλύθηκε εκείνες τις στιγμές. Μια διάσχιση έγινε τότε, από τον μαγικό κόσμο της σιωπής στον κόσμο τον μαγικό των λέξεων.

    Ήταν η ώρα να γενεί;, Είχα πει κάποια μαγική λέξη- και ποια λέξη -κλειδί; Ποιός ξέρει να πει; Εγώ πάντως, όχι. Ούτε που ήξερα, ούτε καν που είχα καταλάβει τι γινόταν, τι αληθινό είχε γίνει σε εκείνες τις στιγμές! Και που το έμαθα μετά, ούτε που ξέρω το γιατί.
Έχουν περάσει χρόνια από τότε, μα η αλήθεια είναι πως οι στιγμές εκείνου του πρωινού του Ιούλη, μένουν ζωντανές στην μνήμη μου ως τα τώρα. Μαγικές στιγμές η κάθε μια τους, οι πριν, οι μετά και οι τότε. Όλες τους! Είναι που είναι βελονιές μοναδικές και στο δικό μου κέντημα ζωής..