«Είδες άδειο τον ουρανό, ανηφόρησες
κ’ ιχνογράφησες τα βουνά. Οι γραμμές του,
μου θυμίζουν το χέρι σου.Ένα χέρι απλωμένο
που επιπλέει στο φως κυματίζοντας
στην άκρη της πένας σου. Πατώντας σε μια μουσική σκαλωσιά
σχεδιάζεις
βουνά στον ορίζοντα, στα βάθη μου ήλιους.»
‘Αν η μουσική είναι η τροφή της αγάπης, παίξε κι άλλο’.
Τον παρακάλεσα
‘Η αγάπη ευφραίνει, όπως ο ήλιος μετά την καταιγίδα’.
.
Την καταιγίδα την ζήσαμε ξωπίσω του ήλιου,
την αγάπη ‘μάτωσε όσων την ζωή δεν πήρε
Άσε την μουσική ν’ απλώσει ως στα βάθη μας ήλιους ανεξίτηλους, Κύριε
Το πρώτο ποίημα είναι του ποιητή μας Νικηφόρου Βρεττάκου κι έχει τίτλο «Τα βουνά». Οι φράσεις που ακολουθούν μέσα στα εισαγωγικά είναι στίχοι του Σαίξπηρ (William Shakespeare) η πρώτη «If music be the food of love, play on» από την «Δωδεκάτη νύχτα» Twelfth Night,Act 1, Scene 1″
και η δεύτερη «Love comforteth like sunshine after rain»από το ποίημά του » Η Αφροδίτη και ο Άδωνις» Venus and Adonis, στροφή 800
Η μουσική πανδαισία που ακούγεται στο video που επέλεξα, είναι η μουσική σύνθεση «Beethoven’s Silence» του Mεξικανού μουσικοσυνθέτη Ernesto Cortazar (1940–2004) που συνέθεσε το 1999, μέρος του soundtrack για μια γερμανική ταινία ‘ The Dark Area ‘.. Η όλη (πολύ)σύνθεση από μένα..
Σούπερ η πολυσυνθεση!
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
χαχχα!! Ευχαριστώ Πέπη μου!! Φιλιά!
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Ωραία καλοκαιρινά κολάζ.
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Α! Νεφελόρ μου, σε ευχαριστώ!!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
εξαιρετική και η μουσική επένδυση ! (προστέθηκε στην λίστα 🙂 )
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Α! Ναι!! Χαίρομαι που σας αρέσει!
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Ιχνογραφία… η μουσική. Δείτε πιό κάτω σε ποιού τα ίχνη γράφτηκε…
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Ομορφιά…
Καλησπέρα, Βεατρίκη μου! 🙂
Μου αρέσει!Αρέσει σε 2 άτομα
Ναι..Ευχαριστώ Κατερίνα μου! Καλό σου ξημέρωμα!
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Ιχνογραφίες….Ο Cortazar στα ίχνη π’ άφησε ο Beethoven κι εκείνος με την μουσική του στ’ ίχνη της πένας π’οδήγησε την ψυχή στα δάκτυλά του..Τα ίχνη έχουνε σιωπή..Εκεί η γραφή τους…Ήλιοι ανεξίτηλοι – Moonlight Sonata του Beethoven Ακούστε:
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Yπέροχη ανάρτηση και αυτή και η προηγούμενη κι ας μην σχολίασα!!!
Όμορφη μέρα να έχουμε Βεατρίκη!!!!
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Ναι, να έχουμε Έφη μου! Χαρά μου που σου άρεσαν οι δημοσιεύσεις μου και σ’ευχαριστώ για τα λόγια σου!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Πανέμορφη ανάρτηση
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Ax! Chris μου. Πολύ το χαίρομαι που σας αρέσει. Και, σε μένα αρέσει πολύ αυτό που μου «βγήκε» τελικά..! Έχει ομορφιά!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΙΔΙΟ ΒΟΥΝΟ
Ι
Ὄχι ἀκόμη, δὲν ᾖρθα νὰ σὲ ἀπο-
χαιρετήσω ἀδελφέ, ποὺ σὲ ἀνέβηκα
πρώτη φορὰ ὅταν ἤμουν φῶς
σ᾿ ἕνα μίσχο. Οἱ περσότεροι
στίχοι μου εἶναι κτίσματα
πάνω σου. Κι ἂν ὁ λόγος μου
γίνονταν Λόγος, θὰ μέναμε ὄρθιοι
τότε κ᾿ οἱ δυὸ σὰν πέτρες
παράλληλες. Ὅμως μέσα
στὸ ἀνάστατο δάσος τοῦ κόσμου
σήμερα ὁ Λόγος δύσκολα
ἀκούγεται. Ἀλλὰ τὰ παιδιὰ
τὸ ξέρω πὼς μέσ᾿ ἀπὸ τὰ
βιβλία μου αὔριο θὰ μαζεύουν
λουλούδια καὶ πὼς θὰ μιλοῦν
γιὰ τὸ θαῦμα – ζωή, κοιτώντας
τὸν κόσμο μέσ᾿ ἀπ᾿ τοὺς στίχους μου.
ΙΙ
Σὲ ἀνέβαινα, σὲ κατέβαινα, οὐρανὸ
φορτωμένος γιὰ τὶς ἀνάγκες μου.
Οἱ λέξεις μου, κάλυκες, ἔπρεπε
νὰ γιομίζουν μὲ φῶς. Οἱ στίχοι μου
γλάστρες στοῦ Θεοῦ τὸ παράθυρο.
ΙΙΙ
Ὅταν ᾖρθα στὸν κόσμο κ᾿ εἶδα
τὸν ἥλιο, εἶπα: Θὰ πρέπει κάτι
ν᾿ ἀφήσω πίσω μου φεύγοντας.
Καὶ τὸ βρῆκα ἀρκετό. Ν᾿ ἀνεβῶ
στὴν κορφή σου, νὰ πετάξω
στὴ γῆς ἕνα λουλοῦδι.
IV
Εἶδα τὸν κεραυνό, τὸ φιδίσιο του
τίναγμα. Ταλαντεύονταν λάμποντας
ἀπὸ κάτω ὡς ἀπάνω τὴν κορφή σου,
μετέωρος. Κ᾿ ἡ σκέψη μου ἔπαιξε
μὲς τὸ κρανίο μου σὰν ἀστραπή:
Πηδώντας στὸ πρῶτο του, ν᾿ ἀνεβῶ
ἕνα – ἕνα, ἀπὸ κάτω ὡς ἀπάνω
τὰ λοξὰ σκαλοπάτια του.
V
Ἡ οὐράνια δαντέλα,
ἡ σχεδὸν κυματίζουσα,
τῶν γραμμῶν σου, θαρρεῖς
ὅταν δύει ὁ ἥλιος
καὶ γιομίζει ἀγγέλους.
Προχωροῦν, ἀνεβαίνουν
ἀπ᾿ τὶς δυὸ παρυφὲς
στὴ μεγάλη κορφή σου.
Συγκεντρώνονται πάνω της
σὰν μιὰ χορωδία.
Ὅσο ποὺ τέλος,
κάποιος ἀπ᾿ ὅλους
ἁπλώνει τὸ χέρι
κι ἀνάβει τὸν ἕσπερο.
VI
Ἐδῶ πάνω εἶναι ὁ θάνατος ἄγνωστος
ἔλεγα κ᾿ ἔγραφα κάποτε. Κ᾿ ἦταν
ἀλήθεια. Γινόταν συχνά.
Τὰ περάσματα ἔκλειναν.
Ὁ κρύος ἀέρας κ᾿ οἱ σκιὲς
τῆς νυχτὸς δὲν ἔβρισκαν
δίοδο.
………Συναντιόνταν
τὸ ἔξω καὶ τὸ μέσα μου φῶς
κι ἁπλωνόταν δίχως ὅρια γύρω μου.
VII
Ἤμουν δέκα χρονῶν ὅταν χάραξα
μ᾿ ἕνα σουγιᾶ σὲ μιὰ πλάκα σου
τ᾿ ὄνομά μου, μόλις βγαίνει νὰ τὸ
συλλαβίζει ὁ ἥλιος. Ἦταν τότε
ποὺ ἀκόμη εἶχα «ἐγώ» μὰ ποὺ
ἀργότερα τό ῾σβησα, καθὼς
ἡ βροχὴ ἀπ᾿ τὴν πλάκα σου
τ᾿ ὄνομά μου.
………………Τ᾿ ὄνομά μου
ἡ φωνὴ ἑνὸς ἀηδονιοῦ
ποὺ βγαίνει ἀπ᾿ τὸ δάσος
χωρὶς τ᾿ ὄνομά μου.
Μοῦ ἀρκεῖ νὰ γνωρίζω ὅτι
στάζει Θεὸ στὶς ψυχὲς
τῶν παιδιῶν ἡ λάμψη τῶν λέξεων.
VIII
Ὑποσχόμουν στὸ ἕνα ποὺ ἦταν ὅλα.
Χαμογελοῦσα στὸ ἕνα ποὺ ἦταν ὅλα.
Δὲν ἤσουν τὸ ἕνα, καλό μου βουνό.
Σὲ ἔκαμα πρόσωπο, σὲ εἶδα λαὸ
καὶ σὲ εἶδα πλανήτη. Κ᾿ ἔκαμα
ἕνα ὄμορφο ὄνειρο: Νὰ μεταβάλω
μ᾿ αὐτὸ τὸ χαμόγελο πάνω σου
σὲ κρόσσια ἥλιου ὅλα τὰ σύννεφα,
σὲ φώσφορο εἰρήνης μιὰ καταιγίδα.
IX
Εἶχα ἀνάγκη νὰ ὑπάρχεις. Νὰ βρῶ
ν᾿ ἀκουμπήσω κάπου τὴ λύπη μου.
Σὲ καιροὺς ὅπου ὅλα, πρόσωπα,
αἰσθήματα, ἰδέες, ἦταν ρευστά,
χρειαζόμουν μιὰ πέτρα στερεὴ
ν᾿ ἀκουμπῶ τὸ χαρτί μου.
Μὴν ἀποσύρεις τὴν πέτρα σου,
Κύριε, καὶ μείνουν τὰ χέρια μου
στὸ κενό. Ἔχω ἀκόμη νὰ γράψω.
X
Παλεύοντας διάσχισα ἀνέμους
πολλούς, ποὺ βρίσκαν τὸ στῆθος μου
ἀνοιχτὸ καὶ μὲ πάγωναν. Ὑδρορροὲς
κεραυνῶν τὸ μέτωπό μου, φαγώθηκε,
ἔτσι ποὺ τώρα νὰ στεκόμαστε
ὁ ἕνας μας ἀντίκρυ στὸν ἄλλο,
σὰν δυὸ ἀδελφὰ γκρίζα
πετρώματα.
……………..Ἡ γαλήνη σου
ὅμως καὶ ἡ γαλήνη μου πάντοτε.
Καθισμένος στὰ πόδια σου,
γιομάτος πληγές, μακαρίζω
τὴν ὕπαρξη.
…………….Ἡ μοῖρα
μοῦ ἐπέτρεψε ἀπ᾿ ὅλον τὸν μέγα
πλοῦτο ποὺ ὑμνῶ, νὰ ἔχω
κ᾿ ἐγὼ στὸ σύμπαν μιὰ πέτρα.
XI
Πολὺ τὸ προσπάθησαν οἱ ἄσχημοι
τοῦτοι καιροί, ἀλλὰ τέλος
δὲν μοῦ ρήμαξαν τὴν ψυχὴ
γιὰ νὰ μείνει ἐδῶ, νὰ στέκεται
δίπλα σου, νὰ σὲ ντύνει,
σὲ ὧρες χαρμόσυνων ἡμερῶν,
ἀγγελμάτων.
………………Θά ῾ναι τὸ γιορ-
τινό σου πουκάμισο.
XII
Θέλω νὰ ὑφάνω, ν᾿ ἀποδώσω μὲ λέξεις
τὸ ρυθμὸ τοῦ νεροῦ, ποὺ χτυπάει
στὰ χαλίκια κάτω ἀπ᾿ τὶς φτέρες σου.
Ν᾿ ἀκούγεται ὅμοια κ᾿ ἡ ψυχή μου
κυλώντας, λέξη τὴ λέξη, μέσα
στοὺς στίχους μου, νὰ ρέει
συνεχῶς, καθαρά, τρυφερά,
(ἀπὸ δῶ οὐρανὸς κι ἀπὸ κεῖ οὐρανός)
μουσικὴ δωματίου μέσα στὸ χρόνο.
XIII
Μὲ τὶς λέξεις σου μίλησα τῶν τσοπάνηδων
ποὺ τὶς φύλαξα στὸ αἷμα μου. Ἦταν
γυμνὲς καὶ τοὺς φόρεσε ἔνδυμα
νὰ ταιριάζουν στὴν ὁμιλία μου
μὲ τὸν κόσμο – μὲ τὰ ζῶντα καὶ μή,
ποὺ ὅλα μαζὶ σχηματίζουνε ἕναν
ποταμὸ ὀμορφιᾶς, ποὺ ἐδῶ ἀκριβῶς,
στοὺς δυό μας ἀνάμεσα καὶ γύρω ἀπὸ μᾶς,
στὸ χῶρο τῆς γῆς, τέμνει τὴν ἄβυσσο.
XIV
Τὸ ξέρω ὅτι ἤσουν καὶ πρὶν
γεννηθῶ. Τὸ ὕψος σου
πάντως βγῆκε ἀπὸ μέσα μου.
Νικηφόρος Βρεττάκος
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Έκσταση, ο λόγος του. Κι έχω μείνει έκθαμβη να θαυμάζω..Τι λόγος!! Δεν ξέρω να πω..Συγκινήθηκα. Σ’ ευχαριστώ πολύ πολύ Αγγελική, για τον θησαυρό που μας έδειξες..
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
a beautiful poem and a great piece of music!
Hi Beatriki,
a hug
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Γειά σου και σε σένα Antonio !! Σε ευχαριστώ!!Έτσι, όπως τα λες, είναι και για μένα!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!