Στης θύμησης το φως

"Και ξαφνικά, περνάει λάμψη από φλόγα,  που το μεγάλο δάσος άστραψε όλο·    και νόμισα αστραπή θα ήταν μεγάλη.   Αλλ’ όπως η αστραπή χάνεται αμέσως    κ’ ετούτη η φεγγοβολή αυξανόταν,   «τι να είναι τούτο Θεέ μου, είπα με το νου μου; » Από την ¨Θεία κωμωδία" του Δάντη, Παράδεισος, σε μετάφραση Γιωργή Κότσιρα  Το ξαφνικό φως  …

Ποιος αντιπαλεύει στον Παράδεισο;

Βαθιά μεταξύ των λουλουδιών, οι πεταλούδες  βρίσκουν το δρόμο τους. Αργοπετώντας  οι  λιβελούλες  κοκκίζουν το νερό. Είχα ψιθυρίσει στον άνεμο και στο φως:   "Μαζί ας παραμείνουμε Θα απολαύσουμε τη στιγμή και ποτέ δεν θα είμαστε αντίπαλοι"   Deep among the flowers, butterflies Press their way; The slow- winged dragonflies dot The water. I’d whisper …

Κλέφτρα η θάλασσα

Είπα να μιλήσω για την θάλασσα, την κλέφτρα. Και, για τους κλεμμένους από δαύτη, τους ζωντανούς και τους πνιγμένους..  Είπα να μιλήσω για τους θαλασσοπνιγμένους, για κείνους που δεν τους έκλαψε κανείς και για τους άλλους που είχαν αγαπημένους τους  πέρα στην στεριά. Κι ήταν η άσπλαχνη η κλέφτρα τους, η θάλασσα,  αυτή που πικρό ποτήρι τους …

Ο όρκος «του νεκρού αδελφού»

      Ήμουν παιδούλα, στα δεκατρία μου, όταν πρωτοδιάβασα την μπαλάντα- "του Νεκρού αδελφού", αυτό το περίφημο, αριστουργηματικό δημοτικό μας τραγούδι. Κατασυγκινήθηκα και μαγεύτηκα από την ομορφιά και τον λόγο του, την άφθαστη ποιητικότητά του. Ρίγησα.. Και, μου΄μεινε από τα τότε στην μνήμη και στην ψυχή.. Γιαυτό και  θεώρησα χρέος μου να αναφερθώ εδώ …

Σε νεροποντή από μαύρους κρίνους

"Πίσω απ’ το τζάμι βλέπω των άστρων τον ωκεανό Και τα λεπτά σου δάχτυλα που εκτείνονται Ίδιες χορδές μιας άρπας" "Κάθε μου λέξη πια δεν είναι Παρά μια σκιά της ομορφιάς σου Και στη φωνή σου παραμονεύουν Πολύ παράξενες συλλαβές Ήχοι βιολιού που μαγνητίζουν Κι όταν η κόμη σου μεταμορφώνεται σε μια Νεροποντή από μαύρους …