Σα παραμύθι

“Θυμάμαι το παιδί που με κομμάτια κουρελούδες έφτιαχνε κάποτε μια μπάλα ………………………………………………. Ανάμεσα στη γραμμή του ήλιου και την καμπύλη της νύχτας πλάθω ένα ποίημα σαν στρογγυλεμένο παραμύθι. Είναι οι λέξεις του χωρίς γωνιές, καιρό πολύ τις στίλβωνα μέχρι να γίνουν λείες. Ύστερα αφαίρεσα όλες τις οξείες. Η πιθανότητα τραυματισμού έχει σχεδόν εκλείψει. Τώρα ανενόχλητα …

Η ξεκλείδωτη πόρτα

Περάσανε χρόνια πολλά, κι επιτέλους ακούστηκε χτύπος. Να “ταν η πόρτα μου μήπως που την είχα χωρίς κλειδωνιά; Έσβησα αμέσως το φως στ” ακροδάχτυλα πατώντας και για τη πόρτα κινώντας σε προσευχή τα χέρια μου σήκωσα μπρος. Αλλά ο χτύπος ακούστηκε πάλι Το παράθυρό μου ήταν φαρδύ: δρασκέλισα λοιπόν το περβάζι κι έξω βγήκα πηδώντας …