«Αυτά που χάθηκαν, αυτά που δεν ήρθαν μην τα κλαις. Αυτά που τα ‘χες και δεν τα ‘δωσες κλάφ’ τα»
Από τον Γιάννη Ρίτσο
Μέρα της κοιμήσεως της Παναγιάς, για την μνήμη την απέθαντη, μέρα της γιορτής μου η σημερινή. Μεγάλη μέρα για όλους μας εδώ, στην Ελλάδα μας.
Επέλεξα αυτά τα λόγια του ποιητή μας για να τιμήσω την ημέρα. Σαν πιο νέα δεν ένοιωθα την σημασία τους. Τότε μάζευα, τώρα δίνω. Και να μου δώσει ο Θεός μέρες να δίνω όλο και περισσότερα. Γιατί έχω μαζέψει τόσα που δεν στερεύουν.
Τέτοια μέρα κάποτε ήμουν στην Μονεμβασιά, την γενέτειρα του ποιητή μας. Από κει και η φωτογραφία μου που βλέπετε δίπλα… Σε στιγμές ευφορίας κάπου μέσα στο κάστρο, στην πόλη την θεσπέσια, την κρυμμένη… Εκεί, για πρώτη φορά, είχα, θυμάμαι μπει σε μια εκκλησιά της Παναγιάς.. Σε μια εκκλησιά από το μακρυνό το χτες.. Έρμη.. Άδεια από στολίδια, από στασίδια και από ανθρώπους. Απρόσμενη, ευχάριστη η δροσιά της με έξω την δυσφόρητη ζέστη.. Στάθηκα στο παλιό πλακόστρωτο, να μην ακούω τα βήματά μου. Ησαντε παράταιρα στην ησυχία της.. Τα περιστέρια πετούσανε ψηλά, λευκά πουλιά πάνω στον καπνισμένο θόλο, το φως έμπαινε θολό, πολύχρωμο από τα ζωγραφιστά τζάμια ψηλά πίσω από το Ιερό. Κι εγώ σα μαγεμένη έβλεπα τον υπεραιώνιο πετρόχτιστο ναό με τα μάτια του ποιητή μας πως είχε γράψει γιαυτή την εκκλησιά, για την εικόνα της Μεγαλόχαρης εκεί..Την αμπελακιώτισσα, την έλεγε, θαρρώ. Μπορεί να θυμάμαι και λάθος. Έτσι και πρωτογνώρισα την ποίηση του Ρίτσου. Ανεβοκατεβαίνοντας τα σοκάκια που είχε περπατήσει και τις εκκλησιές, την πέτρα και τα λιθάρια του διψασμένου τόπου του. Κι έπειτα στο καφέ με αγνάντι το πέλαγος, την θάλασσα να αστραφτοκοπάει από τον ήλιο, με την μουσική του Χατζιδάκι να μου χαϊδεύει τα αυτιά και τις αισθήσεις όλες και τον Ρίτσο στα χέρια μου.. Ευφορία ψυχής.. Κι αποθυμάμαι τα λόγια του:
«Κάποτε θ’ ανταμώσουμε στους λόφους του ήλιου. Μην ξεχνάς. Περπάτα «
Χρόνια Πολλά και Καλά σε όλους μας!
Και, καλώς σας ξαναβρήκα!
Περιδιαβαίνοντας 
Καλώς σε ξαναβρήκαμε και εμείς Βεατρίκη μου! 🙂
Το να γιορτάζεις την σημερινή μέρα πέρα από θρησκείες μαζί με τον Ρίτσο, γεμίζει την ψυχή μας με μια γλύκα τόσο απαραίτητη αυτές τις μέρες!
Ευχές χαράς, εσωτερικής υγείας να σε ακολουθούν και ελπίζω να σε διαβάζουμε συχνά πια! 😉
Πολλά και τα ΑΦιλάκια μου! (Το Α πάντα Αληθινά) 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Στεφανία μου! Να που επιτέλους έμαθα τι είναι εκείνο το «Α» που βάζεις μπροστά από λέξεις σου, σε χαιρετισμούς και ευχές! Ευχαριστώ καλή μου για ευχές σου. Η γλύκα που που πήρες, διαμαντάκι για μένα..Και βέβαια πιστεύω οτι θα τα λέμε συχνά από δω και στο εξής..Η κανονικότητα στην ζωή μου έχει ξαναρθεί. Και, όλα καλά, ξέρεις τι εννοώ. Α- φιλιά πολλά!!
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Βεατρίκη μου χρόνια πολλα. Χρόνια καλά. Καλή Παναγιά να έχεις καλή μας φίλη. Πολύ όμορφη ανάρτηση με λυρικές προεκτάσεις.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Σε ευχαριστώ Γιάννη για τις ευχές σου και τα ομορφά σου τα λόγια !Μακάρι και για σένα τα χρόνια που είναι ναρθούν νάναι όμορφα και καλά για σένα και τους δικούς σου.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Χρόνια πολλά κρίνο μας.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Νεφελόρ μου, σε ευχαριστώ από καρδιάς. Χαίρομαι τόσο που τα ξαναλέμε.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Χρόνια πολλά,cous!
Λυρική και λίγο μελαγχολική η διάθεσή σου – φορτωμένη με πείρα και νοσταλγία…
Η ώρα του «δώσε» ανεκτίμητη μιας και όλοι έχουν μάθει μόνο να παίρνουν …💞💐🎂
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Καλησπέρα Μίνα μου! Σε ευχαριστώ για τις ευχές σου! Καιρό έχουμε να τα πούμε. Χρόνια πολλά και καλά με υγεία και ο,τι αγαπάς για σένα και τους αγαπημένους σου. Κι όσο για την διάθεσή μου, μια χαρά είμαι..Και με ολίγη ή και πότε πιο πολύ μελαγχολία μελαγχολία.. ε είναι της πάστας μου.. Οι ώρες που έζησα στην Μονεμβασία ήταν όντως όμορφες και πολύ γιομάτες. Μερικές της μάλιστα, έμειναν ανεπανάληπτες, όχι οτι οι στιγμές επαναλαμβάνονται αλλά για την χάρη και το απρόσμενο εκείνων το λέω….Είναι ο τόπος εκεί που ξυπνάει τον λυρικό όπως και τον αγωνιστή.. Με τόση πέτρα, ήλιο, θάλασσα και ουρανό πως να μην είσαι λάτρης της ελευθερίας; Πως και να μην γίνεις ποιητής ή και πολεμιστής; Η ώρα του δώσε.. Κάποτε ένας γέροντας, σοφός μου φάνηκε, μου είπε δυο κουβέντες.. Δυο μεγάλες κατηγορίες ανθρώπων υπάρχουν, μου είπε. Εκείνοι που δίνουν και οι άλλοι που παίρνουν. Λίγοι οι ήλιοι, πολλές οι μπαταρίες. ¨Ετσι, Μίνα μου, εκείνο το «όλοι» που λες, σμίκρυνέ το λιγάκι. Υπάρχουν και εκείνοι οι λίγοι ήλιοι. Φιλιά πολλά! Να ιδωθούμε κιόλας.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Τι κάνεις ψυχή;
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο