Τέλος του Νοέμβρη, τέλος εποχής!

      Τέτοιες ώρες αναλογίζομαι πόσο ευλογημένοι είμαστε που ζούμε σ’ αυτήν την χώρα, σ’αυτόν τον τόπο. Παράδεισος είναι!         O Νοέμβρης τελειώνει τούτο το Σαββατοκύριακο. Και μαζί του, μια εποχή..Για να ‘ρθεί μια άλλη..

        Ο ήλιος λάμπει, ο αέρας έχει φρεσκάδα κι αρώματα,τον γεύεσαι σχεδόν,  η φύση έχει φορέσει όλα της τα χρώματα και τις αποχρώσεις..Οργασμός χρωμάτων. Η γη πάλλεται. Η θάλασσα έχει ντυθεί στα βαθυμπλέ της..Τ’ άσπρα πανιά λιγοστέψανε πάνω της, είναι ο αφρός των κυμάτων της τώρα που δίνει τον τόνο..Τα βουνά στον ορίζοντά της προβάλλουν σ’ όλη τους την μεγαλοπρέπεια, διακριτά. Τα σύγνεφα  μεγαλώνουν, στεφανώνουν τα κορφοβούνια πίσω μου,  παίζουν κρυφτό, μεταμορφώνονται, τρέχουν..Όλα σαν να κινούνται όλο και ταχύτερα.  Σαν πως  να στροβιλίζονται στον ρυθμό ενός γρήγορου βαλς. Γύρω μας, τόσες αλλαγές συντελούνται από την μια στιγμή στην άλλη. Κυριολεκτικά.

        Πότε άλλοτε αν όχι στις μεταβατικές εποχές, σαν κι αυτή του φθινόπωρου, σαν και της άνοιξης, νιώθεις τόσο έντονα τις αλλαγές στο διάβα του χρόνου, μες στις στιγμές του; Και συνάμα, να αιωρείται παντού μια αίσθηση αναμονής.. Σαν όλα να βιάζονται να δρουν περιμένοντας το μετά..

        Τα περιστέρια ξαναμαζώχτηκαν στην βεράντα. Ψάχνουν να βρουν πάλι το στέκι τους, να λουφάξουν, να  βγάλουν τον χειμώνα. Όλο μπερδεύονται στα πόδια μου κι είναι και πεινασμένα πια..Λιγόστεψε η τροφή τους..Πάει το αληταριό τους. Τα λιόδεντρα βαρυγκομούν από το βάρος, όσα δεν τα ξαλάφρωσαν οι ανθρώποι ακόμη από τους καρπούς τους.

        Κι εμείς οι άνθρωποι δεν πάμε πίσω..Μόνο αμέτοχοι δεν μένουμε απέναντι σ’αυτό που ‘ρχεται,  ετοιμαζόμαστε και μείς. Ντύνουμε τα σπίτια μας, ντυνόμαστε και μείς ..Ο χρόνος ρέει βιαστικός κυκλικά. Ο χειμώνας έρχεται! Είναι προ των πυλών.Τι μένει στάσιμο; Τι δεν βιάζεται;

       Ωραία ώρα! Την απολαμβάνω. Την Κυριακή, καλώς να πάνε τα πράγματα, με βλέπω να τρέχω σ’ ένα χωριουδάκι εδώ γύρω. Είναι το αγαπημένο μου. Καταρράκτης, το όνομά του. Γιατί έχει κι έναν. Σαν έρχεται η βαρυχειμωνιά, γιομίζει την κοίτη του με τα λασπωμένα τα νερά του που τα φέρνει από τα ψηλά και ύστερα σαν να ξαστερώνει ίσα κάτω στην ρεματιά.. Αγριόκροκοι και μικρά κιτρινολούλουδα στις όχτες του, ίσαμε πάνω. Κι ο όλος ο τόπος γύρω στην περασιά του..Κι εκεί, ανάκατα τα χρυσοκάστανα τα πεσμένα τα φύλλα.

        Σαν πηγαίνω εκεί, μπαίνω πρώτα – πρώτα στα μονοπάτια  του χωριού. Στρωμένα στις φυλλώματα είναι κάθε τέτοια εποχή.  Πόσο το φχαριστέμαι πάνωθέ τους το περπάτημα και το τριζοβόλημά τους στην περπατησιά μου! Περνώ, έπειτα σύριζα τους φράχτες, αγκυλώνομαι στα βάτα, λασπώνομαι κιόλας ίσαμε να φτάσω στον καταρράκτη..Κάνει μεγάλο βουητό. Σ’εκείνο το χωριό, ο αέρας έχει ψυχράνει κιόλας πολύ..Τα τζάκια θα ‘χουνε ανάψει από μέρες τώρα. Δεν τα’ χανε ανάψει ακόμη την τελευταία φορά που πήγα..Παρατεταμένη γαρ η καλοκαιρία! Κι είναι κείνη η μυρωδιά τους στον αέρα, το κάτι άλλο. Μ’αρέσει, δεν ξέρετε πόσο, να την οσμίζομαι στον αέρα.

        Υπάρχει πάνω στην δημοσιά, καθώς διασχίζει στα μέσα του το χωριό,  ένα παλιό δίπατο πετρόχτιστο. Στο ισόγειό του ένα καπηλειό. Ετσι, θα το πω.. Μου φαίνεται, του ταιριάζει καλύτερα. Μικρό, δίχωρο, χαμηλοτάβανο, με πέτρες παλιές λειασμένες το δάπεδό του. Εκεί ο περαστικός, μα κι ο ντόπιος μπορεί να φάει βραστό, να πιεί κρασί να ζεσταθεί ή και να απολαύσει καφέ πλούσιο σε κρέμα. Και στο τέλος μια τεντούρα για ναρθεί και στα σέστα του. Να γιομίσει με κανέλλα και κονιάκ η γεύση στο στόμα. Και όλα αυτά, σπιτίσια καμωμένα.

        Και νάταν μόνο αυτά! Έχει στο μικρό το δωμάτιο δίπλα που ίσα και χωράει τρία ξύλινα τραπέζια, σ΄ όλη την  πλάτη του απέναντι τοίχου, ένα τζάκι. Ξέρετε, από κείνα τα παλιά, τα μεγάλα. Με τα κούρβουλα να καίνε και την θράκα μπρος να απλώνεται και να στραποβολάει. Να χύνει  χρυσοκόκκινο το φως στο γύρω.

        Εκεί, σ’εκείνο το καπηλειό πάω μετά, σαν ο ήλιος έχει πέσει για ένα καφέ από κειόν που δεν φτειάχνουν πια στα μαγαζιά, χτυπημένο στο χέρι και άντε μετά και το τσιπουράκι. Ίσα, στο μικρό πλαϊνό δωμάτιο,  καταπάνω στο τραπέζι με το καρώ το τραπεζομάντηλο, δίπλα στο τζάκι. Κι απέναντι να’ χω το μικρό το παραθύρι με τα λευκά τα τρυπητά τα κουρτινάκια και τα βαριά τα ξύλινα τα παντζούρια έσωθέ του. Και πίσω από το τζάμι ν’αργοσβήνει ο πλάτανος μέχρι να χαθεί στο σκοτάδι.

        Την Κυριακή, το απομεσήμερο,λοιπόν, πρώτα ο Θεός.

        Να, για το που λέω, είναι παράδεισος ο τόπος μας. Και το μέρος που μένω. Ισαμε 20-25 λεπτά της ώρας η απόσταση του χωριού από το κέντρο της πόλης. Κι είσαι σ’ άλλο κόσμο..Εκείνον που μ’αρέσει νάμαι μέσα του. 

Καλό Σαββατοκύριακο σ’ όλους,

εύχομαι να το φχαριστηθείτε, όπου και νάστε!.

Από καρδιάς και με την αγάπη μου !!