Αναλογίες στο λευκό

«Μου αναλογεί το λευκό
Πρέπει να το καταλάβουμε ότι ο ποιητής π ο ι ε ί.
Εάν θέλει να βγάζει από μαύρο, μαύρο – λογαριασμός δικός του.
Αναλαμβάνει το βάρος της ευθύνης που αναλογεί στην ψυχή του.
Εμένα, όπως σας είπα και στην αρχή, μου αναλογεί το λ ε υ κ ό.
Και σας εξομολογούμαι πως η κατεργασία του λευκού μέρους της ψυχής είναι πιο σκληρή κι από του μαρμάρου.» (Οδ. Ελύτης)

Κι εγώ, προς το λευκό όλο κινάω, μα δεν το φτάνω.

Είναι που το μαύρο δεν μ’ αρέσει και το λευκό μου παραείναι παγωμένο
Έτσι, πάνω στο όριο όλο και γυροφέρνω..

Να, εκεί προς το ανοιχτό το γκρίζο.. Και όχι, πως φαίνεται..

Πότε το ντύνω το γαλανό τ΄ ουρανού που λιάζεται,

πότε τ’ ανοιχτοπράσινο σαν παίρνω από τα δάση,

πότε το ρόδινο τ’ αλαφριού από τις τριανταφυλλιές,  και,

πότε- πότε έπαιρνα, τ΄ ομολογώ, κι από το κόκκινο της φωτιάς που καίει τα πάντα.

.

Το τελευταίο το έκανα στην πάντα από καιρό,

είναι που μ’ αρέσουν πιότερο οι αποχρώσεις, αποφάσισα

Από κείνες μου ‘ρχονται και πιο πολλά τ’ αρώματα, ξέρετε

Είναι, βέβαια, και φορές που παίρνω κι από το βαθυμπλέ της ανοιχτής θάλασσας..

Ανάγκες αυτές; Αϊντε να τις αποβάλλω

. 

 Πάντως, όλο και κινάω προς το λευκό από το γκρι,

Αυτή μου η θέση, αυτή μου κι η κατεύθυνση

Αυτό, είναι το γεγονός

Σαν ταξιδεύω.

Αυτές οι σκέψεις μου, σαν διάβασα τις κουβέντες του ποιητή μας.. Υπέροχος στις αλήθειες του!

Από την μεριά μου, ου ποιώ, ας πω..Ακόμη παίρνω..Δεν είμαι ποιήτρια, απλά είμαι.

Η φωτογραφία έχει τον τίτλο “Entre Noir Et Blanc” και είναι του Ελβετού Patrick Ems