Κυριακή των Βαΐων: Μια είσοδος, μία έξοδος

Σάββατο της Αναστάσεως του Λαζάρου, σαν απόψε.. Η εορτή στην μνήμη του μεγάλου θαύματος που γίνηκε τότε στην  μακρινή Βηθανία. Τότε που ο Χριστός ακούγοντας τις παρακλήσεις της οικογένειας του Λάζαρου, έσπευσε και τον ανέστησε εκ των νεκρών.. Κυριακή των Βαΐων, σαν την Κυριακή που μας ξημερώνει σε λίγο... Η εορτή στην μνήμη της θριαμβικής …

Ο Ρωμιός, ο Γραικός, ο Έλληνας

Αναδημοσιεύω σήμερα ένα άρθρο -εξαιρετικό πόνημα-  που άντλησα από την ιστοσελίδα «Smerdaleos»  υπό τον τίτλο «Όταν ο όρος Graecus σήμαινε Ρωμαίος». 

Είναι που το βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον, γιαυτό και το φιλοξενώ στον χώρο μου εδώ. Απαντά εξηγώντας στα εξής ερωτήματα:

Εμείς, οι Έλληνες που λεγόμαστε και Ρωμιοί και που ζούμε σε μια χώρα, την Ελλάδα, που όλοι όμως οι ξένοι διεθνώς την ξέρουν με το όνομα Greece, εμάς ως Greeks (Γραικούς) μα την εννοούν ως Ελλάδα και εμάς ως ‘Έλληνες. Γιατί;

Ποιά ήταν-είναι η Ελλάδα για να αποκαλείται διεθνώς και επισήμως Γραικία «Greece»; Ποιοί εμείς ως Γραικοί, ποιοί ως Ρωμιοί και ποιοί ως ‘Έλληνες;  Γιατί αποκαλούμαστε έτσι; Πότε στο παρελθόν , γιατί το σήμερα;

Διαβάστε το, αν ενδιαφέρει και σας:

smerdaleos

Αν ξεφυλλίσετε ένα σύγχρονο αγγλο-ελληνικό και ένα ιταλο-ελληνικό λεξικό θα δείτε ότι οι όροι Greek και Greco μεταφράζονται  ως «Έλληνας».  Αυτή η μετάφραση ισχύει επειδή σήμερα υπάρχει ένα σύγχρονο ελληνικό έθνος, του οποίου τα μέλη διαθέτουν ελληνική συνείδηση. Πολλοί, ωστόσο, κάνουν το λάθος να νομίζουν ότι οι όροι Graecus, Greco, Greek κλπ που απαντούν σε δυτικά κείμενα τα οποία γράφτηκαν πριν το 1800, εξακολουθούν να σημαίνουν «Έλληνας» και τότε. Φυσικά, αυτό είναι σφάλμα αναχρονισμού και δεν ισχύει γιατί τότε δεν υπήρχε ένα Ελληνικό έθνος. Η αντίληψη ότι ο ητικός όρος Graecusσήμαινε ανέκαθεν «Έλληνας» είναι συνέπεια του αξιώματος του νεοελληνικού εθνικισμού περί διηνεκούς και αδιάλειπτης ελληνικής συνέχειας.

Τίθεται επομένως το ερώτημα, όταν πριν από το 1800 οι δυτικοί μιλάνε για τους σύγχρονους Graeci, Greci, Greeks κλπ, ποιους ακριβώς εννοούν;

Δείτε την αρχική δημοσίευση 1.886 επιπλέον λέξεις

Στις ώρες του θρήνου

“Οψές αργά ν-εξώμεινα κάτω στον Κάτω κόσμο, στου Χάροντα τη γειτονιά ήμουνα ξωμενάρης, κι αργά ’ ρχετον ο Χάροντας, χλωμιός και μαραμένος, κι εμίλιε τση Χαρόντισσας κι εροζονάρηζέν τση: -Ανθρώπου μυρωδιά δρικώ, γη πούρι φαίνεται μου; -Απού το μακελειό ’ρχεσαι και θα ‘σαι κουρασμένος, και πέσε να ξεκουραστείς, μ’ άνθρωπος 'πά δεν είναι” από κυπριακό …

Τα ερωτήματα της μέρας.. κι όχι μόνο

Μπορεί ένας πρωθυπουργός της όποιας Ελληνικής Κυβέρνησης είτε μόνος του, είτε με την Κυβέρνησή του μαζί, να δεσμεύσει εγκύρως την χώρα και χωρίς να έχει την σύμφωνη γνώμη της αυξημένης αν όχι της απόλυτης πλειοψηφίας της Ελληνικής βουλής, επάνω σε εθνικά θέματα ή σε θέματα που έχουν αναγορευθεί ως Εθνικά από όλους μας- πολίτες και …

Κωστής Παλαμάς, ο ποιητής :«…ν’ αντιβογκήσει τ’ όνομά του η οικουμένη!»

Στις 27 Φεβρουαρίου του 1943, φεύγει για το τελευταίο του ταξίδι ο Κωστής Παλαμάς.  Το νέο του θανάτου του κυκλοφόρησε με αστραπιαία ταχύτητα στην κατοχική Αθήνα. «Χτες βράδυ μία είδηση ακατανόητη μας ήρθε. Μία είδηση ασύλληπτη. Ο Γέρο-Παλαμάς πέθανε. Είχαμε ξεχάσει πως ήταν θνητός» έγραφε στο προσωπικό της ημερολόγιο η Ιωάννα Τσάτσου.

«Ηχήστε οι σάλπιγγες… Καμπάνες βροντερές,
δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα…
Βογκήστε τύμπανα πολέμου… Οι φοβερές
σημαίες, ξεδιπλωθείτε στον αέρα!

Σ’ αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα!»

Αυτός, ο Μεγάλος,  ο Αθάνατος ποιητής μας! 

Ο ‘Ελληνας Κωστής Παλαμάς

Εδώ, μπορείτε να διαβάσετε ένα απόσπασμα, μοναδικής αξίας για μένα, από τον Λόγο Θ’  “Το βιολί” του ποιήματος του Κωστή Παλαμά

“Ο Δωδεκάλογος του γύφτου”

Ακολουθεί το άρθρο,  που αναφέρεται στα συμβάντα μετά την είδηση του θανάτου του μεγάλου μας ποιητή,  φιλοξενούμενο από την ιστοσελίδα της ‘Μηχανής του Λόγου»:

Η μηχανή του λόγου

της Νατάσσας Συλλιγνάκη

Ο Κωστής Παλαμάς πέθανε στο σπίτι του στην Πλάκα, στις 27 Φεβρουαρίου του 1943, στις 3 τα ξημερώματα. Ήταν 84 χρονών και βαριά άρρωστος στα χρόνια της Κατοχής· λίγες μέρες νωρίτερα είχε για πάντα αποχαιρετήσει τη γυναίκα του, Μαρία, η οποία τον ακολούθησε περίπου δυο μήνες μετά. Η κηδεία του, την επόμενη μέρα, έμεινε ιστορική: μπροστά στους έκπληκτους Γερμανούς κατακτητές, χιλιάδες άνθρωποι τον συνόδευσαν στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών.

Ο Μενέλαος Λουντέμης περιγράφει εκείνες τις στιγμές όπως τις έζησε. «Ο Κωστής Παλαμάς ήταν ένας αινιγματικός μελλοθάνατος. Τα τελευταία δέκα χρόνια τα περνούσε (όχι καθισμένος) αλλά αποθεμένος στην πολυθρόνα του. Έτσι –εκτός από έναν πολύ στενό κύκλο–, για όλους μας ήταν, περίπου, νεκρός. Ένας μεγάλος ποιητής, που πέθαινε. Μα, με τόσο αργό ρυθμό, που νόμιζες πως δεν θα πεθάνει ποτέ». Τα αποσπάσματα που ακολουθούν είναι από το βιβλίο του «Ο Εξάγγελος» – ένα από τα τρία που έχει γράψει…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 1.104 επιπλέον λέξεις