Αναπότρεπτον γαρ…

 

  

– Απ’ το ημερολόγιο των τυφλών –

Απλώθηκε σα σκιά απειλής κι ησυχίας μεγάλης, όταν

μέσα της βρίσκεσαι και δεν έχεις να λες

το «πότε πια θάρθει»

Εφηβεία καινούργια με χλόη που μαύρη, τώρα καθώς

το μπορούσα κατάματα να βλέπω τον ήλιο, στις παρυφές του

φυτρώνει

Κι όπως τότε που έρωτα περιμένοντας την καρδιά μου φοβόμουν

Πολλά γύρω μου και αόριστα κι ακοές πιο ωραίες

‘Όπως πάντα πλησιάζοντας τη σιωπή και οι ψίθυροι και

τα νεύματα που διακρίνεις

‘Όλα μοιάζαν πως χάνονταν κι όλα τότε ξανοίγαν

Νοσταλγία αργής μεταμόρφωσης συνοδεύει το ποίημα

Γιατί τάχα πώς να βρεθήκανε οι επιθυμίες στο ποίημα και τα άλλα

που τον θάνατο ετοιμάζουν;

Αυτά ένας συλλογισμός βαθύς τα αναπαύει

Ζώνες που αστράφτουν έρημες κι απρόσκοπτος ο αέρας τους

περνάει από τη γη

Με το γυμνό κεφάλι του και τις μικρές ψιλές φωνές, τις γρήγορες

Του λάρυγγα

Διασχίζοντας – τι γρήγορα – τις ζώνες του καιρού

‘Όχι με μιάς

Με πάλεψε, σ’ όλο το σώμα μου έσκαψε για τα όμοιά του φωλιές

Κι έγινα κατοικία άγριων πουλιών

Στη μέση ερημιάς

Τώρα εκεί θα κατοικεί τ’ ωραίο πουλί

Σ’ ένα κουβάρι συνωστίζεται αναπνοής

Το τρωκτικό των θεμελίων

.

Ποια χάραξε στα χείλη μου η λέξη αμυχή

Ήταν δίχτυ ψυχών τα πουλιά, ήταν παγίδες,

δεν άφηναν ανοιχτό ουρανό

Ποίημα της Ελένης Βακαλό «Η ‘Έννοια των τυφλών» (1962)

Ο ζωγραφικός πίνακας στο κείμενο είναι έργο του σύγχρονου Αμερικανού ζωγράφου Robert McGinnis με τον τίτλο -Wuthering Heights – και ο της κεφαλίδας του δημοσιεύματος είναι απόσπασμα του πίνακα  του Γάλλου ζωγράφου της περιόδου μπαρόκ Georges de la Tour (1593 – 1652) με τον τίτλο «Madeleine au miroir» που εκτίθεται στο Μουσείο lorrain, Annecy.