Κρύα είναι η νύχτα.

Απόψε..Μια παγωνιά απλώθηκε από νωρίς στην πόλη..Από τ’ απόγιομα..Η μέρα είχε ξημερώσει με βροχή..Μα αργότερα, ήρθε δυνατός βόρειος άνεμος και την έδιωξε.. Βαρύς, συγνεφιασμένος ο ουρανός πριν σκοτεινιάσει, είχε βάψει από νωρίς βαθυγκρίζα την θάλασσα, τα κύματα κορδέλες λευκές επάνω της.. Ωραίο θέαμα..Τα βουνά πίσω μου γιομάτα με ομίχλη, ίσα που αχνοφαίνονταν οι κορυφές τους..Χιόνιζε.. Και σαν ήρθε και κόπασε ο αέρας, ήταν που ήρθε η παγωνιά.

Βγήκα ένα περίπατο πριν λίγο. Η πόλη άδεια από κόσμο, ακόμη και τα καφέ ένα δυο πελάτες είχαν.. Ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του απόψε, σκέφτηκα χαμογελώντας.. Στη ζεστασιά των σπιτιών, οι μαζώξεις.

Τυλιγμένη στο βαρύ κασκόλ ως επάνω στο πρόσωπο, γύρισα στο σπίτι πριν λίγο..Ο άνεμος έχει ξαναρθεί..Σφυρίζει έξω..Και, εγώ μες στο σπίτι, αναζωογονημένη από τον περίπατο, χουχουλιάζω ευλογημένη. Ναι, έτσι νοιώθω..Γαλήνη και ευλογία.. ’Έχω ένα ζεστό σπιτικό, ανθρώπους ν’ αγαπάω και που  μ’ αγαπάνε. Κι ας μην είναι κοντά μου, τώρα. Νοιώθω καλά. Κι ευχαριστώ τον Θεό γι’ αυτά που μου επιτρέπει να χαίρομαι.

Η σκέψη μου έχει ταξιδέψει από ώρα, στους ανθρώπους που δεν έχουν τα καλά και ωραία που συμβαίνει να απολαμβάνω..Πως να περνάν’ εκείνοι στις σκηνές, οι άλλοι στα ρημαγμένα εργοστάσια που έχουν για στέγη..Εκείνα τα μωρά τους τι θα τα ταΐζουν τέτοιες κρύες νύχτες να τα ζεστάνουν; Και πως;

Πολύς ο ανθρώπινος πόνος..Η ζωή είναι δύσκολη..Παντού, οι πληγές που χάσκουν.

Να, χτες, τέτοια ώρα είχε ‘ρθεί ένα παλικαράκι να με δει..Είχα χρόνια να τον δω τον Δημήτρη.. Ήταν, την Τετάρτη που μας πέρασε, όταν ο Ανδρέας, ο πατέρας του, μου χτύπησε πρωί- πρωί την πόρτα..Με έψαχνε, είπε, καιρό, μα δεν με έβρισκε. Μου είπε, μπαινόβγαινε στα νοσοκομεία, θα πήγαινε πάλι το απόγιομα..Δεν χρειαζόταν να μου πει κάτι άλλο..΄Ήξερα. Η αρρώστια του είχε προχωρήσει. Το Σάββατο ήταν που μου τηλεφώνησε ο γιός του.Μου είπε ότι ο πατέρας του ψυχορραγούσε στο Νοσοκομείο. Και την επόμενη, την Κυριακή τ’ απόγιομα, μου ξανατηλεφώνησε να μου πει ότι εκείνος είχε, λίγο πριν, πεθάνει.-Με άφησε μόνο μου, μου είπε..

Γνωστός μου από χρόνια, ο Ανδρέας. Είχε μεγαλώσει μοναχός τον γιο του, από τα δώδεκά του χρόνια.. Με την μάνα του παιδιού, ήταν χωρισμένοι από χρόνια. Και, στα μαχαίρια. Το παιδί αναμεσίς τους, μήλο της έριδος. Μέχρι που αποκαμωμένη από τον πόλεμο η μάνα, το άφησε στον πατέρα. Κι εκείνος που το κέρδισε σε βάρος της..Ο γιός του,  ήταν ο λόγος της ζωής του.

Και αυτό το παιδί, που δεν το καλοήξερα, ήταν που μου τηλεφώνησε πριν και μετά, με το που έχασε τον γονιό του. Μου είχε πει ο πατέρας του χρόνια πολλά πριν, πως είχε πει του παιδιού ότι σαν του συμβεί εκείνου κάτι, ναρθεί να με βρει..Είχα κατανεύσει. Μα, δεν φανταζόμουν πόσο μοναχικά ζούσαν οι δυο τους..Κι εκείνο, παλικαράκι πια, έκανε πως του’ χε πει ο πατέρας του να κάνει. Με βρήκε. Κι άνοιξα τόπο να μπει η μάνα του στην ζωή του πάλι. Που εκείνη, έσπευσε..

Πως να περνάει άραγε ο νεαρός Δημήτρης στο άδειο σπίτι του απόψε; Ή μήπως η μάνα του, είναι μαζί του; Έχει χιονίσει, μου είπε, στο χωριό που κηδέψανε την Τετάρτη τούτη, τον πατέρα του.. Απώλειες. Και, χιόνι, πολύ χιόνι πέρα στα βουνά..

Δεν ξέρω να πω..Διαβάζω, οι άνθρωποι που κλαίνε τέτοιες κρύες νύχτες γι αυτά τα περισσότερα που δεν έχουν, για τον (την αγαπημένη) που έφυγε από την ζωή τους να αγαπηθεί κάπου αλλού.Για την μοναξιά που νοιώθουν είτε είναι μόνοι, είτε όχι …

Κρίμα είναι! Γιατί είναι δυστυχείς επειδή δεν μπορούν να εκτιμήσουν αυτά που έχουν. Γιατί, δεν ξέρουν ότι ποτέ δεν είναι κανείς μόνος, ακόμη κι αν είναι μοναχός. Και, να κοιτάξουν ώρες που είναι, αποφασίσουν γι αυτά που θένε για να τα έχουν καλά με τον εαυτόν τους πρώτα, να πάνε κατά κει, κι αυτά που δεν θένε, να τα πετάξουν. Μεγάλο πράγμα η αφαίρεση! Για να χαίρονται την ζωή τους στις στιγμές της,  για να μπορούν λεύτερα ν’ αγαπάνε..

Η ζωή έχει πολλά. Χαρές και λύπες, ενώσεις κι απώλειες, αντιστάσεις κι αποδοχές….‘Οδὸς ἄνω κάτω μία καὶ ωὑτή”..Η Οδύσσεια είναι, του καθενός μας..Μια και μοναδική κι ας έχει τόσα διάφορα και όμοια. Μακάρι, να μπορώ να τα μεταδώσω αυτά τα λίγα που γνωρίζω τώρα, σε αυτούς που νοιώθουν να πονάν΄ γι’ αυτά ή και για άλλα. Ψευδεπίγραφος ο πόνος αυτός, να τους πω. Αλλάξτε την σκέψη σας!

Χρειάστηκε, βλέπετε,  και εγώ να μεγαλώσω, να περάσω από πολλά για να κατανοήσω την ευλογία του να χαίρομαι γι αυτά που έχω, που μου δίνεται να έχω, και το ξημέρωμα της κάθε μέρας..Και κοιτάω πάντα να το θυμάμαι το δοτό, να μην αποξεχνιέμαι για το αποδοτέο.  Θα ‘θελα να τα γνώριζα από τα πριν, αυτά και άλλα. Ύστερες, όμως, σκέψεις για κάτι που δεν έγινε, δεν ωφελούν,  έχω να μάθω τόσα πολλά και το τώρα είναι εδώ με μια θαυμάσια κρύα χειμωνιάτικη νύχτα λίγο πριν από το έμπα της Άνοιξης. … Με τον άνεμο να σφυρίζει έξω από το παράθυρο και εγώ να χουχουλιάζω τυλιγμένη στα ζεστά μου, όμορφα νοιώθοντας.Πως να μην νοιώθω ευλογημένη;

slovakia, photo by peter svoboda

Σε λίγο θα ξημερώσει η Κυριακή. Να την χαρείτε. Και είθε ο χιονιάς και η παγωνιά του χειμωνιάτικου ανέμου, να διώξουν τα σύγνεφα της ψυχής μας, αν νοιώθουμε αδύναμοι να το κάνουμε από μόνοι μας.

Καλό σας ξημέρωμα και Μια όμορφη Κυριακή για τον καθένα μας!