Το ταξίδι μου για τον ήλιο

        Από  παιδί σαν ήμουνα,  πήγαινα στο σινεμά ή μάλλον, με πηγαίνανε.

        Ήταν και ένας τρόπος νάναι ήσυχοι οι γονείς μου για το που θα με βρίσκανε. 

       Βλέπετε, στην μικρή πόλη που μεγάλωνα, όλο και τριγύριζα στις  γειτονιές της, ξεχνιόμουν με όσα έβλεπα, με  όσους  έβλεπα και εκείνοι με χάνανε.

  Θυμάμαι, πιο πριν, για παράδειγμα, κάποτε, σαν ήμουνα έξι μ’εφτά χρονώ, αλωνίσανε τον τόπο να  με βρούνε.  Γυρίσανε όλη την πόλη. Αλλά που!

  Βλέπετε, εγώ τότε, είχα απομακρυνθεί από την πόλη μας τρέχοντας ν’ ανέβω στον  ήλιο!

        Το’ χα προγραμματίσει από μέρες! Κι ήμουνα  βέβαιη πως θα τα κατάφερνα

        Κάθε απόγευμα, την ώρα του δειλινού,  καθόμουν στο πεζούλι λίγο πιο πέρα από το σπίτι μου και τον παρακολουθούσα πως έκανε, που  έγερνε και την ώρα που χρειαζότανε πριν χαθεί πίσω από τον ορίζοντα. Μόνο τότε θα μπορούσα ν’ανέβω πάνω του, εκείνη την ώρα. Έτσι, το’ βλεπα το δειλινό τότε.

     Κι εκείνο το απόγιομα, ένοιωσα πως ήταν η ώρα. Ήμουν έτοιμη. Μοναχά να προσέξω την ώρα και θα τον προφτάσω στο κατέβασμα, σκεπτόμουν, καθώς τον έβλεπα να δύει στον ορίζοντα.

     Να, πίσω από κείνα τα σπίτια, θα τον πετύχω Και ξεκίνησα ν’ανέβω στον ήλιο.

   Στην αρχή, θυμάμαι, περπατούσα κανονικά. Φαινόταν, τόσο κοντά μου, να’ ναι.

  Μα, μετά, σαν πέρασα πίσω από τα σπίτια, που θάπρεπε να τον βρω, τον είδα νάναι πιο μακρυά.

  Και τότε, άρχισα να τρέχω να τον προλάβω.

 Θυμάμαι, σκεφτόμουνα, ενώ έτρεχα όλη αγωνία: Είναι πιο μακρυά από  ο,τι νόμιζα. Δεν θα προλάβω.

 Και συνέχισα να τρέχω όλο και πιο γρήγορα!

Πέρασα πίσω από μια άλλη σειρά σπιτιών, άλλη μια μετά από κείνη και μετά πίσω από κείνο το άλσος με τα ψηλά δέντρα.

          Πέρασα τρέχοντας μέσα και από κείνα.

    Και όσο έτρεχα προς εκείνον, τόσο σα να πήγαινε εκείνος πιο μακρυά μου.

           Θυμάμαι, όσο συνέχιζα να τρέχω, η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει δυνατά, ο

ιδρώτας να τρεχει ποτάμι επάνω μου.. Μα δεν με ένοιαζε τίποτε.

        Εκεί, εγώ, να προλάβω να ανέβω στον ήλιο!

      Μέχρι που άρχισε να με πονάει εκεί στο πλάι στην μέση μου. Κράταγα με τα χέρια μου τα πλευρά μου και συνέχιζα..

           ‘Ημουνα, πιά, σε μεγάλη αγωνία.. Δεν θα προλάβαινα

           ‘Έκλαιγα πια

     Όχι, από τον πόνο που ένοιωθα στα πλευρά, μα γιατί πια άρχιζα να συνειδητοποιώ πως δεν θα μπορούσα να το καταφέρω.

           Και έτσι, έφθασα, κοντανασαίνοντας και παραπατώντας πια στις μεγάλες χορτάρινες εκτάσεις.

            Δεν εμπόδιζαν πια την ματιά μου, μήτε τα σπίτια, μήτε τα δένδρα.

          Ο ορίζοντας απλωνόταν ανοιχτός και απέραντος γύρω μου!

          Και τότε είδα.

        Ο ήλιος ήταν πολύ πολύ μακρυά , πήγαινε να πέσει πίσω από τα χωράφια, πίσω από την θάλασσα, πίσω από τα βουνά στο τέλος της θάλασσας.

      Ήταν πια βέβαιο, πως δεν προλάβαινα να ανέβω σε κείνον. Ήταν πολύ μακρυά  κι ακόμη αν πέρναγα απ’ τα χωράφια, την θάλασσα δεν μπορούσα να την διασχίσω, ούτε ν’ανέβω στα βουνά..

    Θυμάμαι, τότε, κάθισα στο έμπα του χωραφιού, εξαντλημένη καθώς ήμουνα, και  έκλαιγα με σπαραγμό. Τόσο πολύ είχα απογοητευθεί και στενοχωρηθεί.

 Ήταν ένας γέροντας που με είδε εκεί, στην ερημιά. Μικρό παιδάκι, κουλουριασμένο, εκεί στην άκρη του χωματόδρομου,  να κλαίει με  αναφιλητά.

    Με πλησίασε τότε και με ρώτησε γιατί κλαίω. Το θυμάμαι σαν και τώρα

   Του απάντησα ανάμεσα στους λυγμούς μου. Είχα κουρασθεί και να κλαίω.

 Και εκείνος τότε, θυμάμαι, έμεινε σιωπηλός να με ακούει, με κοίταξε μ’ ένα παράξενο βλέμμα και μου είπε με χαμηλή ήσυχη φωνή:

  –  Κοριτσάκι μου, να ξέρεις, ότι είναι μερικά πράγματα που εμείς οι άνθρωποι όσο και αν θέλουμε, δεν μπορούμε να τα κάνουμε. Ένα από αυτά τα πράγματα, είναι και αυτό, μικρή μου. 

– Μάθε, δεν μπορείς να ανέβεις στον ήλιο. Παρ’ το απόφαση και μην στενοχωριέσαι.

 Εγώ, θυμάμαι, τότε, αποξεχάστηκα να τον κοιτάζω με τα δάκρυά μου να στεγνώνουν στα μάγουλα.

 Δεν μίλαγα πια. Προσπαθούσα να καταλάβω τι μου’ λεγε.  Δηλαδή, δεν θα μπορούσα ποτέ να ανέβω στον ήλιο; Ο,τι και  αν έκανα;

 Μετά από μερικές στιγμές στην σιωπή, ο γέροντας, θυμάμαι, γύρισε και μου είπε:

 – Ελα τώρα, σκούπισε το πρόσωπό σου και γύρνα στο σπίτι σου. Θα σε  περιμένουν και οι γονείς σου.

  Είχε αρχίσει ήδη να πέφτει το σκοτάδι.

  Δεν είπαμε τίποτε άλλο μετά, κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου  και εκείνος απομακρύνθηκε πέρα στα χωράφια

 Έτσι και εγώ.

 Πήρα τον μεγάλο δρόμο, με τα φώτα στις δύο του άκρες και με σκυφτό το κεφάλι γύρισα στο σπίτι μου..

 Κι ήταν  το σπίτι μου πιο κοντά από ο,τι νόμιζα. Μα και εγώ πως πίστευα πως είχα πάει πολύ μακρυά;

Τελικά, σκέφθηκα, το ταξίδι μου προς τον ήλιο ήτανε πιο σύντομο από ο,τι είχα φαντασθεί.

Είμαι πολύ μικρή, αποφάσισα. Κουράστηκα τόσο γρήγορα  σε τόσο λίγο, είναι πιο μεγάλος ο κόσμος από ο,τι νόμιζα και ο ήλιος ακόμη πιο  μεγάλος.

    Τώρα, ναι, έτσι είναι, θυμάμαι πως είχα καταλήξει, αφού είχα σκεφθεί όσα είχα δει και είχα ακούσει.

        -Θα δώ, όμως, ίσως, σα μεγαλώσω…μπορεί και να μην είναι και  τότε έτσι, όπως τα είπε ο γέροντας.

Έτσι και παρηγορήθηκα. Ήταν, μάλλον, που δεν ήθελα να χάσω τ’ όνειρο.

Μπήκα στο σπίτι σιωπηλή κι αμίλητη. Κι έπειτα, θυμάμαι, αποκοιμήθηκα με την πρώτη πικρή γεύση στο στόμα, από την ήττα που είχα δεχθεί. Κι ούτε π’ανέβηκα μετά, πριν το ξημέρωμα, στην στέγη του σπιτιού μου, κατά πως το συνήθιζα, να δω τον δω να’ρχεται στα χρώματά του, εκείνα τ’ωραία τα βαθειά και τ’απαλά π’ άλλαζαν τόσο γρήγορα που δεν τα προλάβαινα να τα δω ούτε πως έρχονταν, ούτε πως σβήναν’ το ένα μες στ’ άλλο..

Κι ήταν αυτή από τις πρώτες μου απώλειες…